Να
αγαπάς τον πραγματικό άλλον. Τις καλές και κακές στιγμές του, τους
χειμώνες και τα καλοκαίρια του. Τις φωνές και την σιωπή του. Το γέλιο
και το δάκρυ του, το φως και το σκοτάδι του. Τότε μονάχα δικαιούσαι να
πεις ότι στην ζωή αυτή κατάφερες να αγαπήσεις, όχι αυτό που εσύ ήθελες ή
περίμενες να συναντήσεις, αλλά εκείνο που πραγματικά ήταν ο άλλος.
Άλλωστε η ζωή είναι ωραία μονάχα όταν θρυμματίζεις καθρέπτες που σε
κρατάνε εγκλωβισμένο στο αυτοείδωλο σου. Κι η αληθινή αγάπη είναι
ακριβώς αυτό, μια έξοδος συνάντησης με το διαφορετικό.
