π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Πόσο άδειες είναι οι ψυχές των νέων ανθρώπων σήμερα; Πόσο εύκολο είναι αυτό να γίνει αφορμή αφύπνισης;
Οι νέοι σήμερα έχουν επιλέξει μία οδό
συμβιβασμού με τον κόσμο και την εποχή τους. Έχουν εκλάβει ως δεδομένο
ότι θα πρέπει να ακολουθούν τον πολιτισμό του καιρού, όχι μόνο ως προς
τις συνήθειες, τις επιλογές της διασκέδασης, τις μοντέρνες ιδέες, την
προβολή του εαυτού στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αλλά και ως προς τις
σχέσεις τους.
Οι νέοι αναζητούν την κοινωνικότητα και την συντροφικότητα όχι μέσα
από τον έρωτα, το μοίρασμα, την ευθύνη, αλλά, κυρίως, μέσα από την
ευκολία της σωματικής επαφής, την αποθέωση της εμφάνισης, την αποφυγή
του δεσίματος. Οι σχέσεις δεν αποτυπώνουν στους νέους αυτό που
ονομάζουμε «νόημα ζωής». Μάλλον λειτουργούν ως αντίδοτο στον φόβο της
μοναξιάς, σε ένα διαφαινόμενο αίσθημα απόρριψης από τους άλλους. Έτσι,
οι νέοι δεν αντιδρούν εύκολα στο κάθε μορφής κακό. Δεν θέλουν να
διαμορφώσουν ολοκληρωμένη άποψη, να παλέψουν για κάτι διαφορετικό.
Σε μία εποχή στην οποία η ζωή είναι γεμάτη από πληροφορίες και κάποτε και εμπειρίες, οι ψυχές παραμένουν ασυγκίνητες, άδειες.
Δεν ενοχλεί όμως αυτό, διότι μεγαλύτεροι και νεώτεροι δεν βιαζόμαστε να
δώσουμε απάντηση στο ερώτημα του θανάτου και της αιωνιότητας. Είναι
μακριά για μας. Προτιμούμε να ζούμε όπως οι πολλοί, παρά να θέλουμε την
Αλήθεια, η οποία όμως δεν είναι μόνο για να την γνωρίσουμε, αλλά και για
να την ακολουθήσουμε.
Άδειες οι ψυχές γιατί δεν πεινάνε για ελπίδα. Κέντρο της ζωής είναι
το τώρα, το παρόν. Επειδή δεν είναι μόνοι τους οι νέοι, νιώθουν ότι δεν
χρειάζεται να σκεφτούνε γιατί ζούνε και τι μπορούν να μοιραστούνε. Κι
έτσι το μέλλον φαντάζει αρκετά μακρινό, για να διαμορφώσει κάποιος θέση
και να αφιερωθεί ώστε να την υλοποιήσει. Συμπαρομαρτούνε άλλωστε όλοι
εκείνοι που δεν ελπίζουν σε κάτι, αλλά μόνο στο «εγώ» τους, τον εαυτό
τους. Και τότε «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Αρκεί λοιπόν το να περνάμε καλά.
Η χριστιανική πίστη και η ζωή της Εκκλησίας μπορούν να γίνουν αφετηρία ώστε οι ψυχές να μπολιαστούν και με νόημα και με ελπίδα.
Στις μικρότερες και μεγαλύτερες κρίσεις της ζωής, στην αποτυχία της
αγάπης, στον εκμηδενισμό των ονείρων έρχεται η αυθεντικότητα της
κοινωνίας με τον Χριστό να κάνει νεώτερους και μεγαλύτερους να
αισθάνονται όχι απλώς λιγότερο μόνοι, αλλά έτοιμοι να παλέψουν για έναν
κόσμο που θα ακολουθεί το Ευαγγέλιο. Στα δύσκολα. Στην δίψα για εκδίκηση
και συντριβή του άλλου που είναι εχθρός. Στην επιθυμία χρήσης του άλλου
ως αντικειμένου για την δική μας ευχαρίστηση. Στον πόνο από την
αρρώστια, τον θάνατο, την απώλεια. Στην ταραχή που η ήττα και η ματαίωση
φέρνουν. Αλλά και στην ανάγκη για μέτρο όταν διαχειριζόμαστε τις χαρές
μας.
Η παρουσία του Χριστού γεμίζει τις ψυχές. Πιστεύουμε και
ζούμε έναν Θεό που έγινε άνθρωπος και έφτασε μέχρι τον θάνατο από αγάπη
για μας. Με γνώμονα αυτή την πίστη γνωρίζουμε γιατί ζούμε. Και ξεκινούμε
από την αρχή κάθε στιγμή, στον τρόπο της Εκκλησίας. Ευθύνη των
μεγαλύτερων να δείξουμε στους νέους αυτόν τον δρόμο. Ευθύνη όλων μας η
ψυχή μας να πάψει να είναι άδεια. Για να χαρούμε το ουσιώδες! Αυτόν και
αυτό που διαρκεί!
