Στην ζωή μετα από αρκετές μάχες με το
εαυτό μας, τους άλλους και τον ίδιο το Θεό, θα καταλάβουμε ότι κάποια
προβλήματα αλλάζουν, μερικά πολύ λίγο και ορισμένα καθόλου. Αυτά τα
τελευταία, που είναι και εκείνα που μας παιδεύουν περισσότερο, θα
χρειαστεί να τα αποδεχθούμε, να τα αγκαλιάζουμε και να μάθουμε να ζούμε
μαζί τους.
Πιστέψτε με δεν είναι καθόλου απλό, και
δεν θα γίνει εξ αρχής με χαμόγελο και χαρές. Καθ’ άλλο. Θα προηγηθεί
φόβος, άρνηση, αμέτρητες προσπάθειες άρνησης και
αλλαγής, γεμάτες πόνο και αγωνία μέχρι να έρθει η ώρα της
συνειδητοποίησης, «θα πρέπει να μάθω να ζω με τον σταυρό μου…». Άλλωστε
Ανάσταση προσδοκά μονάχα εκείνος που είναι σταυρωμένος. Η ανάσταση
προϋποθέτει σταυρό και στην ζωή αυτή δεν γνώρισα κανένα άνθρωπο που να
μην ανέβηκε στο Γολγοθά.
Μην κάνετε το λάθος, να συγκρίνεται και να μετράτε με ανθρώπινες λογικές
μεζούρες αυτό που σας συμβαίνει. Ειλικρινά δεν βγαίνει πάντοτε νόημα
και ούτε ερμηνεύονται όλα, με τα δικά μας μέτρα και αντιλήψεις. Σε ότι
μας ξεπερνάει πρέπει να μάθουμε να αφηνόμαστε. Δηλαδή να εμπιστευόμαστε
τον Θεό και την ροή της ζωής.
Για να είμαι ειλικρινής με αρκετά από τα προβλήματα μας, θα περάσουμε
όλη τη ζωή μας παρέα. Θα συγκατοικήσουμε. Οπότε ας κοιτάξουμε
τουλάχιστον να περάσουμε ωραία. Άλλωστε εκείνοι που έζησαν χαρούμενοι
δεν είχαν λύσει όλα τα προβλήματα τους, απλά είχαν πάρει την απόφαση να
μην αφήσουν το σταυρό να κρύψει την ανάσταση.
