ἤ, τοῦ Δεκαπενταυγούστου τά πάντερπνα εἰσόδια
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Ἀνοίγει, λοιπόν, τήν Ὡραία του Πύλη κι ὁ ἐφετεινός Δεκαπενταύγουστος. Πού αἰῶνες τώρα ἀφιερώνεται στή Χάρη Της.
Ἀφιερώνεται, μέ ἔνθερμη κατάθεση στήν κατά σάρκα Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τῆς ὁποίας ἡ πάνσεπτος καί ἄμετρα συγκινητική Κοίμησή Της «τελευταῖον (ὑπάρχει) ἐπ᾿ αὐτῇ μυστήριον».
Πού, μέ λίγα λόγια μᾶς προειδοποιεῖ, γιά τήν ἔγνοια Της καί τήν Παρρησία Της.
Ἀνοίγει ἡ Ὡραία Πύλη, λοιπόν, καί μᾶς καλεῖ νά εἰσοδεύσουμε στόν Κῆπο τῆς Χάριτός Της, γιά νά λάβουμε τήν εὐωδία καί τήν εὐλογία τῆς Παρουσίας Της. Κάθε ἀπόγευμα.
Μιά ὥρα, δηλαδή, σημαντική, σημαδιακή καί πάντα φορτωμένη μέ μνῆμες καί στοχασμούς. Γι᾿ αὐτό φρόντισαν οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι νά μᾶς κομίσουν, ἀντίδωρα λές ἀπό ὑπερουράνια λειτουργική σύναξη, τά ἔνδροσα ποιητικά τους ψελλίσματα, πού στολίζουν τά ἀπόβραδά μας.
«Καί ποῦ λοιπόν ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν».
«Ἀπό πάσης ἀνάγκης, θλίψεως καί νόσου καί βλάβης με λύτρωσαι…»
«Οὐ κρύπτω σου τόν βυθόν τοῦ ἐλέους καί τήν βρύσιν τῶν ἀπείρων θαυμάτων…» κ.ἄ. ἀκόμη, πού δέν εἶναι δυνατό νά παρατεθοῦν, γιατί εἶναι, ὅπως διαπιστώνει ὁ κάθε φιλακόλουθος πιστός, λόγια δικά του, λόγια πού θά ἤθελε νά πεῖ, νά έκφράσσει κι ἄλλος τό κάνει γιά λογαριασμό του.
Εὐτυχῶς, δηλαδή, γιατί στὶς μέρες μας ὅλο καί φτωχαίνουμε ἀπό λόγους ἀληθινούς. Φτωχαίνουμε κι ἀπό λόγους παραμυθίας γιατί, ὅσο πάει σκηρύνεται ἡ καρδία μας…
Κι ἀλήθεια, ὅταν τίς σάρκινες καρδιές τίς μεταποιήσουμε σέ λίθινες, (πρβλ. Ἰεζ. 36, 26), τότε τί γίνεται; Μακάρι νά μή συμβεῖ ποτέ.
Εὐλογημένο Δεκαπενταύγουστο, λοιπόν…
