αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μπροστά σου όλοι ακάθαρτοι, μπροστά σου όλοι λειψοί, μπροστά σου όλοι άσοφοι, μπροστά σου όλοι παιδιά.
Μπροστά σου Μάνα Παναγιά μας όλοι σιωπούμε.
Σε κοιτούμε και απορούμε με το κάλλος σου.
Σε κοιτούμε και γονατίζουμε μπροστά στην αγαθότητά σου.
Καθαρή και αγνή.
Αψεγάδιαστη και υπέροχη.
Ταπεινή και ήσυχη.
Σαν αύρα λεπτή, διακριτική.
Σταυρωμένη όπως ο Υιός σου.
Πονεμένη όσο κανείς…
Που να προστρέξω εάν όχι σε εσένα Παναγιά μου;
Με ποιον να μοιραστώ τον πόνο μου εάν όχι με εσένα που πόνεσες τόσο;
Εσύ με καταλαβαίνεις.
Εσύ με αποδέχεσαι.
Εσύ, όπως ο Φιλάνθρωπος.
Μα, εσένα πιο εύκολα σε πλησιάζω.
Είναι που σε βλέπω σαν δική μου μέσα στην απλότητα του βλέμματός σου.
Εκεί στην εικόνα σου γονατίζω, εκεί στην εικόνα σου δακρύζω, εκεί στην εικόνα σου με πλησιάζεις, με παραμυθείς, μου παίρνεις τα βάσανα και τους καημούς, μου γεννάς ελπίδα και ειρήνη στην καρδιά.
Ειδικά τώρα, τις ημέρες του Αυγούστου που όλα μιλούν για σένα, που μέσα
στους Ναούς σου τραγουδούμε άσματα για την αγάπη σου, που οι εικόνες
σου στολίζονται ως ελάχιστη τιμή για το ανθοστόλιστο λιβάδι της αγκαλιάς
σου.
Κι
έρχεται η ημέρα που θα μας φύγεις, που θα ανέβεις στους ουρανούς με
δόξα και τιμές, που θα ανυψωθείς με ψυχή και σώμα όπως αρμόζει στην Μάνα
του Θεού. Κι έρχεται η ημέρα που θα φύγεις για να μείνεις για πάντα
μαζί μας, κι από μάνα του Θεανθρώπου θα γίνεις μάνα ολάκερου του κόσμου.
Μάνα και Κυρά.
Εσύ, η Πλατυτέρα των Ουρανών.
Εσύ, η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ.
Εσύ, η κόρη της Ναζαρέτ που έφερες με την υπακοή σου τα πάνω κάτω στον
κόσμο, που έφερες τον Θεό στη γη, που έφερες την ελπίδα και την σωτηρία.
Εσύ, Παναγιά μου, πρέσβευε και υπέρ ημών.
Όσο κι αν σε στεναχωρούμε, όσο κι αν η ζωή μας είναι γεμάτη αμαρτία και
εμπάθεια, κακία και μικρότητα…μην μας εγκαταλείπεις, μην μας αφήσεις.
Εσύ, Μάνα Παναγιά…
Εσύ, Παραμυθία μου…
