Κάποτε ο γέροντας Πορφύριος είπε σε μια κυρία: «Πολλές από σας τις
γυναίκες, ό,τι κατεστραμμένο και άχρηστο έχετε, παλιά και τρύπια
κατσαρολικά, έπιπλα, παπούτσια και άλλα φθαρμένα πράγματα, πάτε και τα
πετάτε σε κάποια απόμερη αποθήκη σας, κλειδώνετε την πόρτα και
ησυχάζετε. Δεν ξέρετε όμως, ότι θα έρθει στιγμή, που αυτό το
παλιατζίδικό σας θα το βρουν και θα εκτεθείτε»…
Έμεινα έκπληκτος από τα λόγια του γέροντα.
Διάβαζα, εκείνες τις μέρες, βιβλία ποιμαντικής ψυχολογίας, που μιλούσαν για απώθηση τραυματικών βιωμάτων, από το συνειδητό στον ασυνείδητο χώρο της ψυχής και για ανάδυσή του σε απροσδόκητο χρόνο…
Το ζωντανό παράδειγμα του γέροντα, για την ”αποθήκη απορριμάτων”, μου έλεγε πολύ περισσότερα από ό,τι τα επιστημονικά εγχειρίδια.
Ήταν σαφής ο συμβολισμός, ο αναφερόμενος στα αμαρτήματά μας, που δεν εξαλείψαμε με την μετάνοια και την εξομολόγησή μας… αλλά τα πετάξαμε βιαστικά στην αποθήκη της λήθης, για να απαλλαγούμε από την ενοχλητική παρουσία τους, και που θα τα «βρει» ο Θεός, για να τα επαναφέρει στη μνήμη μας, «εν ημέρα κρίσεως».
Ήδη τα γνωρίζει, ενώ εμείς τα αγνοούμε…
