Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Ο ΘΕΟΣ ΙΛΑΣΘΗΤΙ ΜΟΙ ΤΩ ΑΜΑΡΤΩΛΩ

ilasthiti moi
Με όλη τη δύναμη της αδύναμης φωνής μου κράζω, Κύριε,κι’ εγώ το ίδιο εναγώνια και έναγχα.
Δεν μου χρειάζεται τίποτα πιο βαθιά και πιο άμεσα από Το έλεός σου.
Μια απροσμέτρη ντροπή με αναγκάζει να χαμηλώνω το βλέμμα.
Καθώς βλέπω το ίδιό μου το βλέμμα μέσα μου,
αντικρίζω τον προδότη εαυτό μου.
Τίποτα δεν μου κοστίζει τόσο πολύ, όσο το ότι προσέβαλα και πλήγωσα την αγάπη Σου.
Αν ντρέπομαι βαθιά για τους αδελφούς μου,
που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πλήγωσα, ή απογοήτευσα στην εμπιστοσύνη τους για μένα,
πόσο πολύ πρέπει να νοιώθω το ίδιο απέναντί Σου.
Λεω " πρέπει ", γιατί για να μιλήσω ειλικρινά,
δεν το νοιώθω στον ίδιο βαθμό.
Δεν κλαιω τόσο συγκλονιστικά,
δεν πονώ τόσο πολύ, προκειμένου για τη δική μας προδομένη σχέση.
Και όμως έχω ανάγκη Του Ελέους Σου, γι΄ αυτή κυρίως την διαταραχή.
Τι μπορώ να κάνω γι΄ αυτό; ...
Ένα μονάχα μου απομένει, να ζητήσω γονατιστός,
με όλη τη συντριβή που νοιώθω τη στιγμή αυτή Το Έλεός Σου.
" Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ " ! , κράζει η καρδιά μου.
" Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ " !,
κράζει το κουρασμένο από το μαστίγωμα της αμαρτίας σώμα μου.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι ! ", " Ο Θεός, ιλάσθητί μοι ", κράζει κάθε ίνα της ύπαρξής μου.
Κύριε, Το Έλεός Σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου!