Να μοιράζεσαι το κακό που σκοτεινιάζει
την ψυχή σου. Να μιλάς, κι ας είναι ακόμη και στο αέρα όπως έλεγε ο
ευαίσθητος και εύθραυστος Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Ήξερε εκείνος τι
σημαίνει μοναξιά του πόνου.
Όταν πονάμε, όταν ένας λογισμός σκορπά
θλίψη, φόβο και ταραχή στην ψυχή μας, νιώθουμε μια απέραντη μοναξιά.
«Λες να είμαι μόνο εγώ έτσι; Σε ποιον να πω αυτό που αισθάνομαι; Λες να
με περάσουν για τρελό; Για άρρωστο;..». Φτάνουμε στο σημείο να πονάμε
περισσότερο από τις σκέψεις παρα από το ίδιο το πρόβλημα μας.
Γι αυτό και όσοι
βασανίστηκαν από μικρά παιδιά ή επι χρόνια πολλά στην ζωή τους,
απέκτησαν μια απίστευτη υπαρξιακή όσφρηση, ώστε να μυρίζουν από μακριά
τον πονεμένο. Έτσι για να σπάει η μοναξιά του "στιγματισμένου", του
"καταραμένου", του "κολασμένου". Και σαν τον βρουν, χαίρονται. Μια
απίστευτη χαρά, ένα ψυχικό άνοιγμα συντελείτε μέσα τους. Όχι επειδή πονά
κάποιος άλλος, αλλά γιατί δεν είναι μόνοι πάνω στο Γολγοθά.
Θέλεις να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει
κι ένας άλλος που ξέρει τι περνάς, τι νιώθεις, τι σου συμβαίνει. Τότε ο
πόνος γίνεται πιο λίγος, μικραίνει τόσα δα, και σαν μοιραστεί αλαφρώνει.
Γιατί ότι μοιράζεται αγιάζεται…
