Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμη πουλάκια. Πολλά όμως είδη πουλιών εξαφανίστηκαν. Η ζωή όλο και περισσότερο, καταστρέφεται και σβήνει.
Μέχρι
πριν από δέκα περίπου χρόνια, εδώ στο Μοναστήρι μας στη Βιτόβνιτσα,
όταν χιόνιζε πολύ και είχε ξαστεριά, μαζεύονταν πάρα πολλοί λαγοί.
Ολόκληρη αγέλη. Το χιόνι παχύ και επάνω του έκαναν μονοπάτια, σχημάτιζαν
κύκλους μέσα στα ξέφωτα εκεί που δεν υπήρχαν δέντρα. Κυνηγιόντουσαν,
κυλιόντουσαν στο χιόνι, έπαιζαν, χαίρονταν. Χαρά Θεού!
Τα ζώα έχουν μέσα τους την χαρά της ζωής. Ενώ εμείς οι άνθρωποι διαταράξαμε την ισορροπία της φύσης. Τα
ζώα αν και δεν έχουν πολλά, έχουν την χαρά της ζωής. Εμείς οι άνθρωποι
έχουμε τα πάντα, και πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Τα ζώα δεν
μεριμνούν, δεν χτίζουν αποθήκες για να στιβάσουν σιτάρι και ο Κύριος
πάλι τα τρέφει. Λίγο δαγκώνουν από κανένα κλαδάκι, βρίσκουν κάπου να
προστατευθούν και κοιμούνται. Δοξάζουν τον Θεό.
Ενώ εμείς οι άνθρωποι; Τα πουλιά συνεχώς δοξάζουν τον Θεό. Αρχίζουν
πριν το χάραμα, στις 3 το πρωί να κελαηδάνε και μέχρι τις εννέα δεν
σταματάνε. Τότε λίγο σωπαίνουν, πάνε και αναζητούν τροφή, πρέπει να
ταΐσουν τα μικρά τους και μετά πάλι κελαηδούν. Κανείς δεν τα υποχρεώνει
να τραγουδούν. Είτε τα ακούει κάποιος, είτε όχι, αυτά τραγουδούν. Εμείς,
κατσουφιασμένοι, κι όλα μας πειράζουν. Δεν μας περνάει από το μυαλό να
τραγουδήσουμε. Γι΄ αυτό αδελφοί μου, βλέπετε τα πουλάκια. Πάντοτε
χαίρονται! Ενώ εμείς; Κάτι μας ενοχλεί. Και τι είναι αυτό που μας
ενοχλεί; Τελικά, τίποτε δεν μας ενοχλεί. Ενοχλούμε εμείς οι ίδιοι τον
εαυτό μας.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα.
