Στις Παρακλήσεις απλά πορευόμαστε προς τη Μάνα μας, την Παναγία, για να σωθούμε με την αστείρευτη και ζωογόνα στοργή Της.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους Σου, Θεοτόκε, ότι πάντες, μετά Θεόν, εις Σε καταφεύγομεν ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν»! Στο πρόσωπο της Θεοτόκου παύει η οικτρή δουλοποίησή μας και η δουλαγωγία μας από την αμαρτία, ο συμφυρμός μας από τη λύπη, τη φθορά και τον θάνατο της αμαρτίας. Εξαιτίας Της γινόμαστε κατά Χάριν τέκνα Θεού. Η Μήτηρ του Θεού γίνεται το καταφύγιό μας και η πηγή της δικής μας παράκλησης. Ετούτη η παράκληση γίνεται μετά μέσα μας δύναμη, κραταίωση, τείχος «άρρηκτον», που δεν πέφτει ποτέ κάτω, από κανένα σεισμό αμαρτίας, από καμιά επίθεση πειρασμού και δοκιμασίας. Κι έτσι κατʼ αυτό τον τρόπο εμείς γευόμαστε και απολαμβάνουμε την προστασία που διψά να βρει η ψυχή μας. Και αυτό είναι η Σωτηρία.
Η Σωτηρία του Χριστού, που δίδεται διά της Θεοτόκου, η οποία κυοφόρησε, γέννησε και έφερε αυτή τη «βροτοφόρα» Σωτηρία στον κόσμο, στη ζωή μας, στην καρδιά μας. Όλοι στις Παρακλήσεις, αν θέλουμε να γίνουμε και να αισθανόμαστε δικά Της «παρακεκλημένα» τέκνα. Όλοι στην αγκαλιά Της, σʼ εκείνη ακριβώς την αγκαλιά που βάσταξε Αυτόν που βαστάει τους πάντες και τα πάντα, Αυτόν που, κατά το ανθρώπινο, φέρει αιωνίως και υπερενθέως το αίμα και τη σάρκα της Μάνας Του, για να μας σώζει όχι μόνο με θεϊκούς οικτιρμούς αλλά και με θεομητερικά φίλτρα.
«Διάσωσον τους δούλους Σου, Θεοτόκε!…».
Καλές Παρακλήσεις!
Καλή Παναγιά!
π. Δαμιανός
