του Μητροπολίτη Λεμεσού Γέροντα Αθανασίου
Ὁ Θεός δέν μᾶς ἔπλασε γιά νά πονᾶμε. Εἶναι γνωστό σ’ ἐμᾶς, ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὅτι ὁ Θεός ὅταν ἔπλασε τόν ἄνθρωπο, «ἔθετο αὐτόν, ἐν τῷ Παραδείσῳ τῆς τρυφῆς».
Ὄχι ἁπλῶς τόν ἔβαλε μέσα σ’ ἕναν ὡραῖο χῶρο, ἀλλά τόν ἔβαλε μέσα στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, τῆς εὐχαρίστησης, τῆς ἀπόλαυσης.
Μέσα στόν Παράδεισο, ὁ ἄνθρωπος ἀπολάμβανε τή χαρά καί τήν εὐτυχία του. Μέσα σ’ αὐτό τόν χῶρο εὑρισκόμενος ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶχε καμμιά μετοχή στόν πόνο.
Ὅμως, ὁ Θεός προειδοποίησε τόν ἄνθρωπο ὅτι, ἐάν θελήσει νά ἀποκοπεῖ ἀπό Αὐτόν καί νά παραβεῖ τήν ἐντολή Του, ὡς συνέπεια ὄχι ὡς τιμωρία αὐτοῦ τοῦ πράγματος, αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς του, θά ἦταν ὁ θάνατος, «ᾗ δ᾽ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε».
Θά ἀποθάνετε. Δέν τούς εἶπε θά σᾶς τιμωρήσω μέ θάνατο. Δέν τούς τιμώρησε ὁ Θεός. Ἀλλά ἦταν ἡ συνέπεια τῆς πράξης τους.
Αὐτό γιά νά μήν νομίζουμε ὅτι ὁ Θεός τιμώρησε τούς πρωτοπλάστους. Δέν τούς τιμώρησε ὁ Θεός, ἀλλά αὐτοί οἱ ἴδιοι ἐπέλεξαν αὐτή τήν κατάσταση καί ἀπέθαναν.
Πρῶτα ἀπέθαναν ψυχικά, πνευματικά, ἀφοῦ χωρίστηκαν ἀπό τόν Θεό, καί στή συνέχεια πέθαναν καί σωματικά, μετά ἀπό τήν παρέλευση πολλῶν χρόνων.
Μετά, λοιπόν, τήν πτώση, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ἐλεύθερα, ἑκούσια, ἐπέλεξε νά αὐτονομηθεῖ, νά γίνει θεός ἀπό μόνος του καί νά αὐτοθεωθεῖ, μπῆκε πλέον μέσα στή ζωή του ὁ πόνος, καί ὁ θάνατος.
Ὁ θάνατος εἶναι ἕνα στοιχεῖο τό ὁποῖο εἶναι περιεκτικό. Μέσα σ’ αὐτό τό γεγονός τοῦ θανάτου περικλείεται ἡ φθορά, ὁ πόνος, οἱ ἀρρώστιες, ὅλα ὅσα συμβαίνουν γύρω μας.
Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τό γεγονός καί τίς συνέπειες τῆς πτώσεώς μας.
Μεταπτωτικά, λοιπόν, ὁ πόνος εἶναι ἕνα φυσικό φαινόμενο πλέον. Μετά τήν πτώση μας, αὐτό τό ὁποῖο δέν ἦταν φυσικό, ἔγινε φυσικό, καί παραμένει ἡ ἀνθρώπινη φύση μέσα στόν πόνο.
Πονᾶμε ἀπό πάρα πολλές αἰτίες καί γιά πάρα πολλούς λόγους, καί ψυχικές, πνευματικές καί σωματικές αἰτίες. Ὁ ἄνθρωπος πονᾶ σ’ ὅλο τό εἶναι του.
