Ομολογία της θείας του φύσεως
Στο ιερό Ευαγγέλιο της εορτής των Αγίων Πάντων ο Κύριος μας
παρουσιάζει δυο βασικές προϋποθέσεις για να ακολουθήσουμε όλοι μας τον
δρόμο των Αγίων.
Η πρώτη προϋπόθεση η ομολογία της
πίστεως. Μας διαβεβαιώνει ο Κύριος: Καθένα που θα με ομολογήσει μπροστά
στους ανθρώπους που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω κι εγώ
ως πιστό ακόλουθό μου μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς.
Εκείνον όμως που θα με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, αυτόν θα τον
αρνηθώ κι εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως δικό μου μπροστά στον Πατέρα
μου που είναι στους ουρανούς.
Ο Κύριος λοιπόν θέτει ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας να
ομολογούμε τον Χριστό μπροστά στους διώκτες και αρνητές του. Ποιο όμως
ακριβώς είναι το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου; Αν κανείς μελετήσει
τις αναλύσεις των ιερών ερμηνευτών, θα δει ότι εδώ ο Κύριος δεν ζητεί
μία γενική και αόριστη ομολογία. Αλλά ζητεί να Τ ον ομολογούμε με
συγκεκριμένο και σαφή τρόπο, να Τ ον ομολογούμε ως Σωτήρα μας και Θεό
μας.
Γιατί όμως ο Χριστός μας μας ζητά μία τέτοια ομολογία; Διότι μέσα
στους αιώνες κανείς δεν αρνήθηκε ότι ο Κύριος είναι ένας μεγάλος
διδάσκαλος, προφήτης, αναγεννητής, φιλόσοφος. Κανείς δεν αρνήθηκε το
πνευματικό και κοινωνικό του έργο. Το σημείο που ενοχλεί τους διώκτες
του Κυρίου είναι ένα και μοναδικό: η θεότητά του. Διότι αυτό καθορίζει
τα πάντα στη ζωή μας.
Εάν δεχθούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό απλώς και μόνον ως ένα ιστορικό
πρόσωπο ξεχωριστό και τέλειο, τότε αυτό δεν έχει καμία επίδραση στη ζωή
μας. Εάν όμως Τον αποδεχθούμε και Τον ομολογούμε ως Θεάνθρωπο Διδάσκαλο
Σωτήρα μας, τότε αυτό έχει καθοριστική σημασία για τη ζωή μας. Διότι
τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε όλα όσα ζητάει από εμάς και να
συμμορφώσουμε τη ζωή μας με το θέλημά του.
Ο δρόμος λοιπόν προς την αγιότητα προϋποθέτει όχι μία γενική και
αόριστη ομολογία πίστεως, αλλά μία πίστη και ομολογία συγκεκριμένη. Να
ομολογούμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ως «Θεόν αληθινόν, ἐκ Θεοῦ
ἀληθινοῦ γεννηθέντα». Και να ζούμε όπως Εκείνος θέλει. Μόνον έτσι θα
μπορέσουμε να εισέλθουμε στο δρόμο των Αγίων, στο δρόμο του Χριστού.
Η πρώτη αγάπη μας
Στη συνέχεια ο Κύριος μας παρουσιάζει τη δεύτερη προϋπόθεση για τον
δρόμο της αγιότητος. Ζητά απ’ όλους μας να Τον αγαπούμε περισσότερο από
οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Εκείνος, λέει, που αγαπά τον πατέρα του ή
τη μητέρα του περισσότερο από έμενα και με αρνείται για να μη χωρισθεί
από τους γονείς του, δεν αξίζει για μένα. Κι Εκείνος που αγαπά τον γυιό
του ή την κόρη του περισσότερο από έμενα, δεν είναι άξιος να λέγεται
μαθητής μου. Κι Εκείνος που δεν παίρνει την απόφαση να υποστεί σταυρικό
θάνατο και δεν ακολουθεί πίσω μου με την απόφαση να ακολουθήσει το
παράδειγμά μου, δεν αξίζει για μένα.
Τότε Του αποκρίθηκε ο Πέτρος: Κύριε, εμείς αφήσαμε τα πάντα και Σε
ακολουθήσαμε. Τι άραγε θα γίνει μ’ εμάς; Και ο Κύριος απάντησε: Όταν θα
καθίσω στον θεϊκό μου θρόνο, θα καθίσετε κι εσείς Σε δώδεκα θρόνους
δικάζοντας τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Και καθένας που άφησε σπίτια ή
αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για να
μη χωρισθεί από εμένα, θα λάβει πολλαπλάσια σ’ αυτή τη ζωή και θα
κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και πολλοί που είναι εδώ πρώτοι, θα είναι
στην αιώνια βασιλεία τελευταίοι, ενώ πολλοί τελευταίοι θα είναι εκεί
πρώτοι.
Ο Κύριός μας εδώ θέτει ως βασική προϋπόθεση για να μας αποδεχθεί ως
άξιους μαθητές του να Τον αγαπάμε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον
κόσμο, ακόμη και από τα πλέον αγαπημένα ιερά μας πρόσωπα, τον πατέρα μας
και τη μητέρα μας. Και γιατί μας το ζητάει αυτό; Μας το ζητάει όχι
γιατί έχει ανάγκη από την αγάπη μας, αλλά για το δικό μας συμφέρον.
Πρωτίστως διότι όταν τα συγγενικά μας πρόσωπα βρίσκονται μακριά από το
δρόμο του Θεού, υπάρχει ο κίνδυνος να επηρεάσουν κι εμάς. Έπειτα
υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί που έχουν αρρωστημένη προσκόλληση στο παιδιά
τους, στους γονείς τους ή Σε άλλα συγγενικά πρόσωπα, σε βαθμό που να τα
αγαπούν περισσότερο και από τον Θεό!
Ο Κύριος όμως μας ζητά να Τον αγαπούμε πάνω απ’ όλους και για έναν
άλλο λόγο καθοριστικό για τη ζωή μας: Διότι θέλει να μας καταστήσει
μετόχους της δικής του μακαριότητας, να μας προσφέρει ασύλληπτης αξίας
δώρα, να μας προσφέρει τα πάντα. Διότι όταν αγαπάμε τον Χριστό μας
περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, ζούμε από αυτή τη ζωή σ’ έναν
άλλο κόσμο· στον κόσμο της Βασιλείας του Θεού. Όταν έχουμε στραμμένα τα
μάτια μας σ’ Εκείνον, τότε μπορούμε να γευθούμε τα αόρατα μυστικά, τις
πνευματικές ομορφιές, τα μυστήρια του Θεού. Μπορούμε να γευθούμε τη
γλυκύτητα της παρουσίας του· ν’ απολαύσουμε τη μυστική κοινωνία μαζί
του. Να ζούμε καθημερινά μια πνευματική ζωή αγιότητος, χάριτος. Να
απολαμβάνουμε τη λατρεία και την προσευχή ως ύψιστες πνευματικές ηδονές.
Έτσι θα έχουμε μέσα μας τόσο δυνατά βιώματα, που θα συνεπαίρνουν την
ύπαρξή μας. Έτσι θα γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του από αυτή τη ζωή.
Ας Τον αγαπήσουμε λοιπόν πάνω απ’ όλους και απ’ όλα. Και ας εισέλθουμε
στο μυστήριο της εν Χριστώ αγάπης και ζωής.
(Και κάτι ακόμη: Όσο περισσότερο αγαπάμε τον Θεό, τόσο περισσότερο
αγαπάμε και τους άλλους ανθρώπους. Τότε η αγάπη μας δεν αποκλείει, δεν
διώχνει, δεν πληγώνει, δεν βλάπτει κανέναν, και το αγαπημένο πρόσωπο το
αγαπάμε σωστά και ευεργετικά. Γι’ αυτό η προϋπόθεση της αληθινής αγάπης
για έναν άνθρωπο είναι η αγάπη για τον Θεό και η προσφορά του εαυτού μας
σε Αυτόν, που κάνει την αγάπη για τον άνθρωπο «θεία».)
