«Κρατάει
χρόνια αυτή η κολώνια», Με αυτά τα λόγια, προσπάθησε μια κυρία να μου
περιγράψει το πόσο την είχαν κουράσει τα πάθη της και μάλιστα ένα
συγκεκριμένο που την είχε εξουθενώσει. «Κουράστηκα πάτερ μου, να λέω από
αύριο τέλος, και όχι μόνο αυτό να μην έρχεται αλλά το πάθος μου να
μεγαλώνει, λες και το κάνει επίτηδες να με τρελάνει..». Και έλεγε την
αλήθεια. Είναι φανερό ότι η επιμονή του συγκεκριμένου πάθους κάλυπτε μια
βαθύτερη ανάγκη που δεν είχε βρει ένα υγιή τρόπο να εκφραστεί.
Τα πάθη παίρνουν πάντα
την θέση μιας βασικής ανθρώπινης ανάγκης που δεν βιώθηκε σωστά. Τι
κάνουν όταν δεν ικανοποιούνται; Μασκαρεύονται. Λαμβάνουν διάφορες μορφές
και με έναν άλλο τρόπο κυρίως καταστροφικό ζητάνε την ικανοποίηση τους.
Όταν λείπει το πραγματικό, βρίσκουμε υποκατάστατα. Όταν μας δυσκολεύει η
αλήθεια ζούμε με ψέματα. Τα πάθη είναι το ψέμα του εαυτού μας σε μια
αλήθεια που κραυγάζει.
Πως λύνονται; Δεν ξέρω
εάν λύνονται, εάν ξεπερνιούνται ή εάν τελικά μεταμορφώνονται με την Χάρι
του Θεού. Εγώ προσωπικά πιστεύω πολύ στην τελευταία εκδοχή. Εκείνη της
μεταμόρφωσης και όχι κατάργησης, αλλά με την συνεργία της ανθρώπινης
ρακένδυτης θέλησης και της Χάρις του Θεού.
Ο άνθρωπος τις
περισσότερες φορές φαντάζει αδύναμος να τα ξεπεράσει τα πάθη του, για
ένα πολύ απλό λόγο, που δυστυχώς μας διαφεύγει. Ότι για να ξεπεράσει
κάποιος ένα πάθος, που έστω ψευδώς και καταστροφικά κάτι του δίνει,
πρέπει να βρει ένα άλλο τρόπο να καλύψει την ανάγκη του. Με κενά δεν
έζησε ποτέ κανείς, ή τα γέμισε ή τον άδειασαν…
