«Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3, 17). «Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο για να δικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού».
Αλαζόνες
οι άνθρωποι θέλουμε συνεχώς να κρίνουμε τους άλλους και τον κόσμο. Το
τι είναι δίκαιο και τι άδικο το ξέρουμε μέσα μας, διότι η φωνή της
συνείδησης μας το λέει. Κρίνουμε και καταδικάζουμε όλους εκείνους για
τους οποίους η συνείδησή μας μάς πληροφορεί ότι δεν πράττουν δίκαια.
Κρίνουμε και καταδικάζουμε όλους εκείνους που δεν συμπορεύονται με τα
συμφέροντά μας. Κρίνουμε και καταδικάζουμε όλους εκείνους που από την
καταδίκη τους έχουμε να κερδίσουμε: δική μας δικαίωση, εξουσία,
παρηγοριά για όσα δεν μπορούμε να έχουμε ή θα θέλαμε.
Η
κρίση πηγάζει από ένα αίσθημα εξουσίας. Ο καθένας μας αισθάνεται
δυνατός, ασχέτως αν πραγματικά είναι ή όχι, τουλάχιστον να εκφράσει την
γνώμη του, να διαμαρτυρηθεί, κι αν μπορεί να υποτάξει. Εξουσιάζω δεν
σημαίνει μόνο διατάζω. Σημαίνει ρυθμίζω το δίκαιο ή το άδικο. Ποιος θα
κερδίσει και ποιος θα χάσει. Ποιον θα διαλέξω και ποιον θα αφήσω. Ποιος
θα είναι δικός μου και ποιος ξένος.
Έχω
την εξουσία σημαίνει εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, τα προσόντα μου, τα
χαρίσματά μου, τον κόπο μου, τα αγαθά μου, την περιουσία μου, την
εμφάνισή μου. Έχω την εξουσία σημαίνει ότι αποδεικνύω πως είμαι ο
ισχυρός. Αξιοποιώ τις περιστάσεις. Χρησιμοποιώ τους άλλους μη
σκεπτόμενος ότι και χρησιμοποιούμαι από αυτούς. Τα πάντα μία αμφίδρομη
σχέση στην οποία κλειδιά είναι η δύναμη και το συμφέρον.
Μόνο
που κάθε εξουσία έχει ως όριό της τον θάνατο. Μπροστά του είμαστε όλοι
ίσοι, βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιοι και πένητες, δίκαιοι και
αμαρτωλοί. Κι αυτό το λησμονούμε.
Κριτή
θέλουμε και τον Θεό. Να φέρει στον κόσμο την δικαιοσύνη, συνήθως όπως
την βλέπουμε εμείς. Απαιτούμε από Αυτόν να δείξει την δύναμη και την
εξουσία Του. Κάποτε για να μας απαλλάξει από την ευθύνη να αποφασίσουμε
και να παλέψουμε όχι στην προοπτική της εξουσίας, αλλά του σταυρού.
Ο
Σταυρός είναι η σωτηρία μας. Και ο Σταυρός σώζει τους πάντας,
εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, αρκεί να πούνε το ΝΑΙ της μετάνοιας και
της αγάπης. Γιατί επάνω στον Σταυρό δεν κρεμάται ο εξουσιαστής, ο
ισχυρός, ο παντοδύναμος, αλλά Αυτός που αγαπά μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό
και ο θάνατος ενώ είναι όριο για όλους, για τον κάθε σταυρωμένο είναι
πέρασμα, Πάσχα, σωτηρία. Για τον κάθε άγιο που ακολουθεί τον Υιό του
Θεού ο θάνατος πατήθηκε. Και η ζωή του φωτός και της αιώνιας αγάπης δεν
σταματά στον χρόνο, αλλά τον υπερνικά και κάνει τα πάντα καινούργια.
Αν βλέπουμε τον Σταυρό ως δρόμο και
τρόπο μας, αν βλέπουμε την αγάπη που αληθεύει στα πρόσωπα των άλλων,
όχι χωρίς να παλεύουμε, όχι χωρίς να αφήνουμε αναπάντητη κάθε φωνή
εξουσίας, αλλά με επίγνωση της σχετικότητάς της, διότι η εξουσία
αφήνεται από τον Θεό στους ανθρώπους για να ταπεινώνονται οι πολλοί,
στους οποίους ανήκουμε κι εμείς, αλλά και να δοκιμάζονται οι σχετικά
λίγοι που την ασκούν σε ευρύτερο επίπεδο. Κι επειδή ο καθένας και η
καθεμιά μας ασκούμε εξουσία, στα παιδιά, στους γονείς μας, στο
περιβάλλον μας, στον εαυτό μας, ας θυμόμαστε ότι η οδός του Σταυρού
είναι οδός στην οποία φορτωνόμαστε βάρη, αγαπούμε πιο πάνω από τον εαυτό
μας, δεν απαιτούμε δικαίωση, δεν καταδικάζουμε, μόνο προβληματιζόμαστε
και προσευχόμαστε, ενώ εμπιστευόμαστε τον Μοναδικό Εσταυρωμένο που δεν
ήρθε να κρίνει, αλλά να σώσει!
Οδός της Εκκλησίας που συχνά δεν θέλουμε να δούμε. Οδός της Εκκλησίας που συχνά δεν θέλουμε να ζήσουμε...
