«Και
είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην... εμβάς δε εις έν των πλοίων, ό
ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον, και
καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. 5,
2-3) «Είδε ο Ιησούς δύο ψαροκάικα στην άκρη της λίμνης... εκείνος
ανέβηκε σε ένα από τα ψαροκάικα, αυτό που ήταν του Σίμωνα, και τον
παρακάλεσε να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά, κάθισε στο ψαροκάικο και απ’ αυτό δίδασκε τα πλήθη».
Αναρωτιόμαστε
στην ζωή μας γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι χαρισματικοί και κάποιοι
λιγότερο. Γιατί σε κάποιους δίνονται όλα τα αγαθά και σε κάποιους όχι.
Γιατί ο Θεός απευθύνεται στον κόσμο μέσω κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων
και όχι μέσω όλων. Μία απάντηση βρίσκεται στην εικόνα των δύο πλοίων, τα
οποία στέκονταν στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, μετά από μία βραδιά
χωρίς άγρα ψαριών, μία βραδιά κόπου χωρίς αποτέλεσμα. Ο Χριστός
ανεβαίνει στο ένα πλοίο, του Σίμωνος Πέτρου, και του ζητά να τραβηχτεί
λίγο από την ξηρά, για να Τον βλέπει και το πλήθος που είχε
συγκεντρωθεί. Δεν επιλέγει το άλλο πλοίο το οποίο ανήκε στους υιούς
Ζεβεδαίου, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο. Και οι τρεις θα γίνουν μαθητές
Του. Θα τον ακολουθήσουν στον αγώνα του ευαγγελισμού των ανθρώπων. Θα
Τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Κι όμως εκείνη την στιγμή, διάλεξε το
πλοίο του Πέτρου. Γιατί άραγε;
Οι
άνθρωποι ζητούμε ορθολογικές απαντήσεις στην ζωή μας. Ψάχνουμε να
βρούμε τι είναι δίκαιο και τι άδικο και μάλιστα, επειδή συχνά
υπερεκτιμούμε τις δυνατότητές μας συγκρίνοντάς τες με αυτές των άλλων,
παραπονιόμαστε, είτε εντός μας είτε ενώπιον τω άλλων. Και όντως μπορεί
να υπάρχουν απαντήσεις στην καθημερινότητα της ζωής μας, οι οποίες
αποτυπώνουν και τον τρόπο με τον οποίο άλλοι κερδίζουν ή άλλοι δεν
γνωρίζουν πώς να κερδίσουν. Εξυπνάδα, συγκυρίες, χαρισματικότητα,
μακιαβελισμός, έξυπνες συμμαχίες, κολακεία, κάποτε αυτό που ονομάζουμε
«αρπάζω την ευκαιρία από τα μαλλιά». Δεν έχει σημασία πόσο αξίζει
κάποιος ή όχι. Σημασία έχει να βρεθεί στην σωστή πλευρά, στην σωστή ώρα,
στο σωστό περιβάλλον. Αν γεννηθεί κάποιος πλούσιος, θα έχει δυνατότητες
που ένας φτωχός δεν μπορεί να έχει. Συχνά, βεβαίως, και πειρασμούς και
κενά, αλλά αυτό δεν φαίνεται σε όσους έχουν μάθει να αιτιολογούν τα
πάντα με βάση την όψη τους.
Στην
σχέση μας όμως με τον Θεό δεν υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις, διότι αν
ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε ο Θεός θα ήταν όντως άδικος και θα υπήρχαν
άνθρωποι προορισμένοι και άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι. Μπορεί ο Χριστός
να ανέβηκε στο πλοίο του Πέτρου, μπορεί η πρόσκλησή του να ήταν ο Πέτρος
να ξαναρίξει τα δίχτυα, ωστόσο η ψαριά ήτα και για τα δύο πλοία. Δεν
άφησε ο Χριστός τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο παραπονεμένους. Και το δικό
τους πλοίο γέμισε, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν και τα δύο να
βουλιάξουν από το πλήθος των ιχθύων. Ο Πέτρος ήταν ο πιο δυναμικός. Είχε
μεγαλύτερη επίγνωση εκείνη την στιγμή. Όμως ο Χριστός δίνει με άλλον
τρόπο, την ευκαιρία και στον Ιωάννη και στον Ιάκωβο να γίνουν αλιείς
ανθρώπων.
Εδώ
είναι το κλειδί. Όντας άνθρωποι εγωκεντρικοί, παραπονιόμαστε για την
ζωή, για τις ευκαιρίες, συγκρίνοντας συνεχώς τον εαυτό μας με τους
άλλους. Ζηλεύουμε, κινητοποιούμαστε ή κάποτε παραιτούμαστε, όταν
διαπιστώνουμε ότι δεν μας βγαίνει αυτό που ζητάμε. Όμως ο Χριστός έχει
για όλους. Εμπιστοσύνη χρειάζεται.
Όχι βιαστική κρίση, θλίψη, απόρριψη. Εκείνος γνωρίζει σε ποιο χρόνο,
άμεσο ή μακροπρόθεσμο, θα μας δώσει ό,τι αληθινά χρειαζόμαστε και ό,τι
αληθινά καλούμαστε να γίνουμε. Οι μαθητές πάλευαν για να αλιεύσουν
ιχθείς. Ήταν η εργασία τους. Κάποτε, όπως το πρωινό εκείνο, ένιωθαν ότι
μάταια είχαν κουραστεί. Δεν ήταν όμως πλέον οι άλογοι ιχθείς που τους
χρειάζονταν για να έχει η ζωή τους νόημα, αλλά η συμμετοχή τους στην
συντροφιά του Κυρίου Ιησού. Μπορεί να μην το γνώριζαν μέχρι εκείνη τη
στιγμή. Βλέποντας όμως ότι η γενναιοδωρία του Χριστού είναι για όλους, κατενόησαν ότι τελικά άλλη ήταν η κλήση τους, άλλο το νόημα της ζωής τους.
«Γιατί σ’ αυτόν/ήν
και όχι σε μένα;» ένα ερώτημα που συχνά θέτουμε, έτοιμοι να
παραπονεθούμε, να κατακρίνουμε, να μοιρολατρήσουμε. Η απάντηση είναι η
έμπονη προσπάθεια για ό,τι κρίνουμε πως μας χρειάζεται, κυρίως όμως η
εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Μετά από μία κουραστική νύχτα
στις περιστάσεις της ζωής, αν είμαστε ακόμη διαθέσιμοι, Το Θεανδρικό Του
Πρόσωπο μας επισκέπτεται και μας καλεί. Από το να Του επιτρέψουμε να
μπει στην ζωή μας, για να μιλήσει μέσα από τα ασήμαντα, όπως είναι ένα
πλοίο για την σωτηρία του κόσμου, μέχρι το να καλυφθούν με αφθονία οι
υλικές μας ανάγκες, να υλοποιηθούν οι στόχοι που είναι σύμφωνοι με το
Ευαγγέλιο, αλλά κυρίως να είμαστε
μαζί Του, στην συντροφιά της Εκκλησίας, για να συναντηθούμε με τους
άλλους, όπως μπορούμε και όπως μας φωτίζει, στην οδό της Βασιλείας.
