Οι
άνθρωποι του καιρού μας συνήθως περιμένουμε από τους άλλους να μας
δώσουν χαρά. Έχοντας ως κέντρο της ζωής τον εαυτό μας, θεωρούμε ότι
αξίζουμε την χαρά από τους άλλους διότι είμαστε ξεχωριστοί και
μοναδικοί. Ιδίως όταν εργαζόμαστε και για τους άλλους, φτάνουμε στο
σημείο να απαιτούμε από αυτούς να μας κάνουν χαρούμενους.
Βέβαια,
ο ορισμός της χαράς σήμερα δεν είναι αυθεντικός, διότι το νόημά της
συμπλέκεται με την ευχαρίστηση και την διασκέδαση. Η χαρά όμως είναι
καρπός του Αγίου Πνεύματος και πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό και
τον συνάνθρωπο, από ένα αίσθημα προσφοράς το οποίο δίδει πληρότητα στην
καρδιά, από την παρουσία του Χριστού στην ζωή μας και την αίσθηση ότι
Αυτός είναι το νόημά της, που επεκτείνεται στην αιωνιότητα, από την
παρουσία του συνανθρώπου μας, που μας δίνει την ευκαιρια να
δημιουργούμε, να είμαστε καλοί, να συνυπάρχουμε εν αγάπη, χωρίς να
μετράμε ως προτεραιότητα αν και τι απολαμβάνουμε.
Η
χαρά μπορεί να γίνει αντιληπτή όταν κρατάμε στα χέρια μας ένα
νεογέννητο παιδί. Τίποτε δεν μπορεί να μας προσφέρει. Φτάνει όμως η
ύπαρξή του για να μας κάνει ευτυχισμένους, να πληρώσει την καρδιά μας,
να βγάλει από μέσα της ό,τι πιο όμορφο και τρυφερό, μία ζεστασιά
μοναδική, ένα αίσθημα πατρότητας και μητρότητας το οποίο δεν μπορεί να
περιγραφεί με λόγια. Ο Χριστός και οι άλλοι άνθρωποι είναι η χαρά μας,
δηλαδή η μετοχή μας στην Εκκλησία! Εμείς είμαστε η χαρά του Θεού και των
άλλων επειδή υπάρχουμε. Το ερώτημα είναι πώς εκφράζουμε την χαρά και
πώς αυτή μπορεί να διαρκέσει.
Ο
κόσμος σήμερα ταυτίζει την χαρά με την ευχαρίστηση, με την ηδονή. Για
να είμαι χαρούμενος πρέπει να ικανοποιούνται οι επιθυμίες μου. Να
γίνεται πράξη το θέλημά μου, σε όποιο επίπεδο κι αν νοείται, υλικό,
επαγγελματικό, σχεσιακό, σώματος και πνεύματος. Η ευχαρίστηση έχει ως
χαρακτηριστικό της ότι λειτουργεί στιγμιαία. Όταν περάσει η στιγμή της,
τότε ο άνθρωπος ρίχνεται ξανά στο κυνήγι της. Χορταίνει και πεινά. Η
ευχαρίστηση συνδέεται με την βουλιμία ή και την λαιμαργία. Ο άνθρωπος
γίνεται αχόρταγος και κάποτε δεν έχει όρια στην εκζήτηση της
ευχαρίστησης. Γι᾽ αυτό και απογοητεύεται όταν βλέπει ότι το θέλημά του
δεν εκπληρώνεται ή όταν διαπιστώνει ότι πρέπει να ξαναπροσπαθήσει για να
ευχαριστηθεί. Μόνο που κάθε νέα προσπάθεια, όταν λειτουργεί στην
κατεύθυνση της συνεχούς εκπλήρωσης του θελήματος, γίνεται πιο αδηφάγα
και ο άνθρωπος δεν ευχαριστιέται με τίποτα.
Εδώ
υπεισέρχεται το στοιχείο της διασκέδασης. Ο άνθρωπος σήμερα αναζητεί
την χαρά στον τρόπο του πολιτισμού που ονομάζεται διασκέδαση. Τα μέσα
της τέχνης, όπως ο πολιτισμός μας τα αξιοποιεί και τα προβάλλει, μας
κάνουν να θέλουμε να ξεπεράσουμε την ανία ή την κούρασή μας ή τα βάσανά
μας μέσω αυτών. Έτσι θεωρούμε χαρά το γέλιο που προέρχεται από τις
κωμικές σειρές και ταινίες, τους ήχους της μουσικής, το φαγητό και το
ποτό των νυχτερινών εξόδων, το ξενύχτι, κάθε αλλαγή του καθημερινού μας
προγράμματος. Η διασκέδαση θεωρείται συστατικό στοιχείο της ζωής μας.
Μόνο που κι αυτή δεν έχει διάρκεια, ενώ όσο καλά και να περάσουμε, το
πρόγραμμα της ζωής μας μάς περιμένει ξανά και την ίδια στιγμή η όποια
χαρά παραμένει ατομικό γεγονός.
Η Εκκλησία μάς καλεί να έρθουμε στην κατάσταση που περιγράφει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους: “Συνεργοί εσμέν της χαράς υμών” (Β᾽ Κορ. 1,24).
“Θέλουμε να συμβάλουμε στην χαρά σας”. Να κατανοήσουμε ότι η χαρά
έρχεται μέσα από την συνύπαρξη και ότι είναι ωραίο να συμβάλλουμε στην
χαρά των άλλων. Χαρά είναι το μοίρασμα της πίστης. Χαρά είναι η σχέση με
τον Θεό, η λειτουργική και η πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Χαρά είναι η
συνάντηση με τους αδελφούς μας. Χαρά είναι η τήρηση των εντολών του
Θεού, όσο κι αν αυτό φαίνεται σταυρός, καθότι απαιτεί πολύ κόπο και
υπέρβαση του εαυτού μας. Χαρά είναι η ταπείνωση και η προσευχή. Χαρά
είναι η ελπίδα της ανάστασης. Χαρά τελικά είναι να νιώθουμε την αγάπη
του Θεού στην καρδιά μας.
Η
προτροπή του αποστόλου Παύλου μας βοηθά τελικά να υπερβούμε το
στιγμιαίο της απόλαυσης, της ευχαρίστησης, της διασκέδασης. Η πίστη δεν
αρνείται κάτι το οποίο δεν παραβιάζει τις εντολές του Θεού. Αναδεικνύει
όμως τα πραγματικά του όρια, οδηγεί στην αυθεντικότητα. Η χαρά είναι για
να μοιράζεται. Για να κάνει την αγάπη ανοιχτή. Για να δίνει διάρκεια.
Για να μας δείχνει ότι όταν πιστεύουμε ότι είμαστε του Θεού και του
ήθους της πίστης, είτε ζούμε είτε αποθνήσκουμε, είτε μας αποδέχονται
είτε μας αρνούνται, υπάρχουμε για να μοιραζόμαστε. Και ο Θεός θα μας
βοηθήσει η χαρά μας να γίνει από δώρο δωρεά!
