Του Αββά Δωρόθεου
Κάνουμε το καλό ή γιατί φοβόμαστε την κόλαση και τότε βρισκόμαστε στην κατάσταση του δούλου ή για να πάρουμε μισθό και έχουμε την κατάσταση του μισθωτού ή για το ίδιο το καλό και τότε βρισκόμαστε στην κατάσταση του υιού.
Γιατί ο υιός δεν κάνει το θέλημα του πατέρα του από φόβο, ούτε γιατί
θέλει να πάρει απ’ αυτόν μισθό, αλλά επειδή θέλει να τον διακονήσει, να
τον τιμήσει και να τον αναπαύσει.
Και εμείς έτσι πρέπει να κάνουμε την ελεημοσύνη, για την ίδια την
αρετή, συμμετέχοντας στις δυσκολίες των άλλων, σαν να ήταν μέλη του
σώματός μας.
Να διακονούμε κάποιον σαν να απολαμβάνουμε εμείς οι ίδιοι τον καρπό
της διακονίας μας. Να δίνουμε έτσι σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι που
παίρνουμε.
Αυτή είναι η ελεημοσύνη που γίνεται με επίγνωση. Έτσι, όπως είπαμε, βρισκόμαστε στην ψυχική κατάσταση του υιού.
