Ξέρουμε
ότι ο έρωτας θα προδώσει τις προσδοκίες μας. Γνωρίζουμε ότι η
πραγματικότητα θα συνθλίψει το όνειρο και τα φιλιά μας θα ξεραθούν στην
συνήθεια της γεύσης. Γνωρίζουμε οτι κάθε «βέβαιη» υπόσχεση θα ραγίσει
και όλοι οι όρκοι αγάπης, θα κριθούν ως επίορκοι. Η ματιά μας θα
σταματήσει με τον καιρό να εκπλήσσεται, οι αισθήσεις μας θα παύσουν να
εορτάζουν την μοναδικότητα της συνάντησης του άλλου, μονάχα η καρδιά μας
θα στήσει το αντάρτικό της επιμένοντας να κρατήσει την αγάπη
μπροστά στην ροή των αλλαγών που φέρει το κτιστό και μεταβλητό της
ύπαρξης. Παρά ταύτα, επιμένουμε να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε, να ποθούμε
αυτό το ιδανικά όμορφο και τέλειο που πάντα μας ξεφεύγει. Γιατί άραγε η
αγάπη αργεί πάντα μια μέρα, γιατί γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και
λιποτακτεί από την καρδιά μας; Αισθάνομαι γιατί, αυτό που ζητάμε ανήκει
στα έσχατα της ιστορία του κόσμου και στην φανέρωσει την βασιλείας του
Θεού. Αυτό που ποθούμε ξεκινάει απο τα ανθρώπινα αλλά είναι ολότελα
Θεϊκό. Ανήκει στο χρόνο μας ξεδιπλώνεται εν ετέρα μορφή στην αιωνιότητα.
Η αγάπη στην πραγματικότητα είναι εσχατολογικό γεγονός, και εδω στην
ζωή αυτή, μονάχα θα την προγευόμαστε, χωρίς ποτέ όμως να ξεπεινάμε…
