του Αρχιμ.Παύλου Παπαδόπουλου
Ο «τακτοποιημένος» άνθρωπος πέφτει πολλές φορές στην παγίδα της αυτονόμησης από τον Θεό. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνη η «νομιμότητά» μας όταν αποκόπτεται από την αναφορά μας στον Χριστό.
Έχουμε οικογένεια, την δουλειά μας, τις παρέες μας, «είμαστε εντάξει»
νομίζουμε. Πάμε και την Κυριακή στην Εκκλησία ως καλοί χριστιανοί και
ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας και νομίζουμε ότι «είμαστε εντάξει».
Κι όμως όλο αυτό που ζούμε είναι μία απάτη. Η απάτη της ειδωλοποιημένης ζωούλας μας.
«Μα γιατί κάνω κάτι κακό; Δουλεύω για την οικογένειά μου, γι’ αυτούς
νοιάζομαι, σπουδάζω τα παιδιά μου, φροντίζω τους οικείους μου». Κακό δεν
είναι αυτό. Όμως δεν είναι αρκετό. Μπορεί όμως ακόμα και αυτό να γίνει
εμπόδιο σωτηρίας.
Όποιος λέγει ότι σκοπός μου, αφού παντρεύτηκα είναι να κάνω πολλά
παιδιά και να τα σπουδάσω ζει μέσα στην απάτη, είναι ακόμα χοϊκός,
παραμένει δούλος της φθαρτότητας. Άκομα και τα παιδιά μπορούν να γίνουν
έναν αντίχριστο γεγονός όταν μας γεμίζουν, μας αρκούν. Δεν είναι κακό
λοιπόν να αγαπάς τα παιδιά σου, αλίμονο!
Όμως καλό είναι να έχεις στο νου σου ότι τα παιδιά σου δεν θα σε
σώσουν αλλά θα σωθείς μέσα από παιδιά σου, μέσα από την οικογένειά σου
όταν τα προσεγγίζεις όλα αυτά ως πρόσωπα, καταστάσεις, γενονότα με
αναφορά στον Χριστό.
Σκοπός δηλαδή του γάμου όπως και το κάθε τι στην ζωή μας είναι ο
Χριστός. Είναι φοβερό πόσο εύκολα μπορεί ο άνθρωπος να αντικαταστήσει
τον Χριστό με υποκατάστατα.
Ο συνάνθρωπος βεβαίως είναι ο σύνδεσμός μου με τον Χριστό, όπως και όλη η Κτίση όχι όμως ο αυτοσκοπός της ζωής μου.
Χριστιανός δεν είναι ο ανθρωπιστής, ο ακτιβιστής περιβαντολόγος, ο
πολύτεκνος οικογενειάρχης. Απλά και μόνο επειδή επιτελεί ένα έργο δεν
σημαίνει ότι ζει και χριστιανικά.
Χριστιανικά ζει αυτός που κέντρο της ζωής του είναι ο Χριστός· κέντρο
της οικογενειακής του ζωής δεν είναι τα παιδιά του, αλλά ο Χριστός,
κέντρο του ανθρωπισμού του δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο Θεάνθρωπος στο
πρόσωπο του συνανθρώπου, κέντρο του ακτιβιστή δεν είναι η φύση αλλά ο
Χριστός ως δημιουργός της Κτίσης.
Όλα ανακεφαλαιώνονται στον Χριστό. Αυτός είναι η πηγή, ο δρόμος και ο
στόχος της ζωής μας. Αλλιώς θα ζούμε περιμένοντας αναγνώριση για το
κοινωνικό μας έργο, για την ήσυχη ζωή μας, για την προσφορά στο
δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, για τις επιτυχίες μας στο επάγγελμά
μας, για την συμβολή μας στην τέχνη κτλ. θα ζούμε δηλαδή ως
αυτοαπατημένοι μέσα στην πνευματική μοιχεία μας.
