Συμβαίνει πολλὲς φορὲς ὁ φτωχὸς ν’ ἀφήνει στὰ παιδιά του τὴν πιὸ πλούσια κληρονομιά, ὅταν εἶναι ἐνάρετος.
Ὁ
κυνικὸς φιλόσοφος Διογένης συνάντησε μιὰ μέρα στὸ δρόνο ἕναν μικρούλη μὲ
τὸν παιδαγωγό του. Τὸ παιδὶ πῆρε τότε μιὰ πέτρα καὶ τὴν πέταξε ἐναντίον
τοῦ Διογένη, ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι ἦταν κακοαναθρεμμένο. Καὶ ὁ
φιλόσοφος ἀντὶ νὰ μαλώσει τὸν μικρό, ἔδωσε ἕνα ράπισμα στὸν παιδαγωγό
του, θέλοντας νὰ δείξει μ’ αὐτὸ ὅτι ἐκεῖνος ἔφταιγε. Ἡ ἀνατροφὴ τῶν
παιδιῶν εἶναι δύσκολο πρᾶγμα. Ἀλλὰ οἱ ἐλλείψεις της δὲν ἀπαλλάσσουν τοὺς
μεγάλους ἀπὸ τὴν εὐθύνη.
Τὸ
ὄνομα ποὺ θὰ χαράξεις στὸ φλοιὸ ἑνὸς δέντρου θὰ μεγαλώνει μαζί σου. Τὸ
ἴδιο καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ παιδιοῦ σου. Ὅ,τι χαράξεις στὰ τρυφερά του
χρόνια, αὐτὸ θὰ διαβάζεις καὶ στὰ κατοπινά του σὲ μεγέθυνση.
