π. Θωμάς Ανδρέου
Όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο «φεύγει» από κοντά μας, μαζί του γυρνά μια σελίδα από το λεύκωμα της δικής μας ζωής… Η Εκκλησία ποτέ δεν ξεχνά, όσους »έφυγαν» από κοντά μας.
Τα εισαγωγικά στην λέξη «έφυγαν» κάνουν την μεγάλη διαφορά. Διότι μέσα στην αέναη ζωή της Εκκλησίας η έννοια του θανάτου εκμηδενίζεται.
Ο θάνατος, αυτό το πικρό ποτήρι, παίρνει μιαν άλλη προοπτική μέσα από την Εκκλησία. Στα καθιερωμένα λεγόμενα ψυχοσάββατα, βλέπεις ανθρώπους να έρχονται στην Εκκλησία κρατώντας τα «δώρα» των κεκοιμημένων.
Η απελπισία που συνοδεύει την απώλεια του προσώπου, δίνει την θέση της σε μιαν γλυκιά ελπίδα που αχνοφέγγει στα πρόσωπα εκείνων που έμειναν πίσω. Γιατί πουθενά δεν μπορείς να το δεις αυτό, ο Θάνατος, ως αποχωρισμός δημιουργεί την προσδοκία μιας συνάντησης στην αιωνιότητα.
Πιστεύουμε ότι ο θάνατος αποτελεί έναν σταθμό μέσα στην ζωή! Εκείνοι που φεύγουν, περιμένουν εμάς. Εμείς που μένουμε περιμένουμε να δούμε ξανά εκείνους! Χωρίς αυτήν την προοπτική ζωής, ο Θάνατος, εκτός από την ολοκλήρωση μιας πορείας, μεταβάλλεται από λύτρωση, σε τιμωρία.
Σε αυτόν τον μεγάλο ύπνο, έχουμε όλοι συμμετοχή. Επειδή λοιπόν οι νεκροί πεθαίνουν , μόνον όταν τους λησμονήσουν οι ζωντανοί, μέσα από την λειτουργική πράξη της Εκκλησίας παραμένει ζωντανή η μνήμη του προσώπου. Για κάποιον που δεν μπορεί να πιστέψει στην αιωνιότητα, όλα αυτά είναι μάταια.
Πόσο όμως, ακόμα ποιο απελπιστικό θα γινόταν το συναπάντημα του θανάτου, μέσα από το πρόσωπο εκείνου που αγαπήσαμε στην ζωή, αν δεν υπήρχε η βεβαιότητα πως ο αποχωρισμός αυτός δεν είναι παντοτινός;
Σε αυτό το μεγάλο συναπάντημα των ψυχών, βλέπεις συζύγους, τέκνα, εγγόνια, γονείς, αδέλφια, φίλους, συγγενείς, να προσέρχονται μυστικά, δικοί μας προσκεκλημένη από το προσκλητήριο της θύμησης.
Τα δώρα μας προς εκείνους λίγο σταράκι, που συμβολίζει την προοπτική της ζωής, μέσα από την μνήμη του θανάτου. Το στάρι πέφτει στην γη και σαπίζει για να ξεφυτρώσει.
Τον υπέροχο αυτό συμβολισμό για την αθανασία της ψυχής , μας προσφέρει Εκείνος χάριν του οποίου υπάρχει Ανάστασις, ο νικητής του θανάτου, Ιησούς Χριστός.
Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο αναφέρει πως: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει» (Ιωαν. 12-24).
Σας διαβεβαιώνω, εάν ο κόκκος του σιταριού δεν πέση στο χώμα και δεν πεθάνη, αυτός μένει μόνος. Εάν όμως σπαρή και ταφή στην γη, τότε βλασταίνει και φέρνει πολύ καρπό.
Εκτελούμε λοιπόν καθήκον ιερόν, όταν θυμόμαστε όσους δεν είναι πλέον στα πρόσκαιρα, αλλά στα αιώνια, δεν είναι στα φθαρτά αλλά στα άφθαρτα, δεν βρίσκονται πλέον στα επίγεια αλλά στα ουράνια.
Κάθε μέρα που περνά, μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στο κλείσιμο του κύκλου. Οι κεκοιμημένοι φεύγοντας, δίνουν την σειρά τους σε εμάς.
Σε αυτή την κοινή πορεία, το κοινό χρέος έχουμε όλοι μερίδιο. Όταν εμείς θυμόμαστε όσους «έφυγαν» κάποιοι άλλοι θα θυμηθούν και εμάς, μετά από εμάς!
Ας αναπαύει ο Θεός τις ψυχές των αγαπημένων μας προσώπων. Αύριο, στην λειτουργία των ψυχών , ας θυμηθούμε μαζί με όσους αγαπήσαμε, πρόσωπα που δεν έχουν κανέναν να τα θυμηθεί.
Μνημόσυνο, είναι η ανάμνηση και οι αναμνήσεις ανήκουν στην ζωή!
Στοχάζομαι λοιπόν πως σήμερα και αύριο, μέσα από τις δικές μας αναμνήσεις θα ξαναζωντανέψουμε όσους τελικά δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας.
Απλά, περιμένουμε την αντάμωση ξανά μαζί τους….
