«Μέ
τήν αὔξησι τῆς ἁμαρτίας, θά ψυχρανθῆ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», λέγει ὁ
Κύριος στά εὐαγγέλια· (Ματθ. 24,12) ὅταν δέ ψυχρανθῆ τελείως ἡ ἀγάπη,
εἶναι ἀδύνατο νά παραμένη ἡ χάρις καί κηδεμονία τοῦ Θεοῦ.
Καί γιά νά σᾶς παραστήσω τό πάθος μέ ἕνα παράδειγμα, ή ψυχή τοῦ καθενός μας ὁμοιάζει μέ λυχνάρι, πού ὡς ἔλαιο μέν ἔχει τήν ἀγαθοεργία, ἀντί δέ γιά φυτίλι φέρει τήν ἀγάπη, ἐπάνω στήν ὁποία ἐπαναπαύεται ἀντί γιά φῶς ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος.
Καί γιά νά σᾶς παραστήσω τό πάθος μέ ἕνα παράδειγμα, ή ψυχή τοῦ καθενός μας ὁμοιάζει μέ λυχνάρι, πού ὡς ἔλαιο μέν ἔχει τήν ἀγαθοεργία, ἀντί δέ γιά φυτίλι φέρει τήν ἀγάπη, ἐπάνω στήν ὁποία ἐπαναπαύεται ἀντί γιά φῶς ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος.
῞Οταν λοιπόν ἐξαφανισθῆ τοῦτο τό ἔλαιο, δηλαδή ἡ ἀγαθοεργία, ἀναγκαστικά ἡ ἀγάπη πού ἐνυπάρχει στήν ψυχή ἀντί γιά φυτίλι ψυχραίνεται· κι' ἔτσι τό φῶς τῆς κηδεμονίας καί χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνεται ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἀπέφυγαν τήν ἀρετή κι᾿ ἐφυγάδευσαν τήν ἀγάπη· καί ἡ ἀναταραχή των πρός ἀλλήλους προκαλεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀπέστρεψε τό πρόσωπό του ἀπό αὐτούς ὁ Θεός, πρός τόν ὁποῖο λέγει ὁ Δαβίδ· «ἄν ἀποστρέψης τὸ πρόσωπό σου, θά ἀναταραχθοῦν». (Ψαλμ. 103,29).
῎Ετσι ἀπό τήν ἁμαρτία ἐπέρχεται σ᾿ ἐμᾶς ἐμφύλιος στάσις καί σύγχυσις, πού ἐπιφέρει κάθε εἶδος κακίας καί ἐνοικίζει τόν ἀρχηγό τῆς κακίας μέσα στούς στασιάρχες καί στασιαστάς· καί αὐτός μετασκευάζει σέ θηρία αὐτούς στούς ὁποίους εἰσοικίζεται, δέν εἶναι δέ ὑπερβολή νά εἰποῦμε ὅτι τούς παρασκευάζει ν' ἀποκτήσουν ἦθος δαιμόνων.
Καί ἔτσι ὁ ἀπό τήν ἀρχή άνθρωποκτόνος καί μισάνθρωπος καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀνθρωποκτόνο καί ἀντίπαλο πρός τόν ζωοδότη Χριστό· πόσο περισσότερο ἀνυπάκουο καί ἀντίθετο στούς ἐπιγείους βασιλεῖς ἢ στόν πνευματικό πατέρα καί ποιμένα καί διδάσκαλο...
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
