του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Φαίνεται πως ζούμε στην εποχή που δεν μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τις εμπειρίες μας. Έτσι, δεν μπορείς να ξέρεις αν η χαρά σου, το μαράζι σου, τα εσωτερικά σου βιώματα είναι «φυσιολογικά».
Δεν μπορείς να ξέρεις αν και σε άλλους μπορεί να συμβαίνει όπως, ενδεχομένως, συμβαίνει και σε σένα:
Να ξυπνάς με μια αδιαθεσία και να μην βρίσκεις νόημα για τίποτε.
Να μην αντέχεις τον άτσαλο και δύστροπο εαυτό σου και να θέλεις να εξαφανιστείς «από προσώπου της γης».
Να νευριάζεις, κάποτε, ακόμα και με την παρουσία, όπως και με τα λόγια, τις κινήσεις, τη συμπεριφορά, αγαπημένου σου προσώπου.
Να
θυμάσαι τα λάθη της ζωής σου και να μη λυτρώνεσαι από τις ενοχές –
αγνοώντας τη μετάνοια που προβάλλει η εκκλησία ως δυνατότητα
«επανεκκίνησης».
Να έχει φορές που βαριέσαι να εκκλησιαστείς, να προσευχηθείς, να μελετήσεις πνευματικά βιβλία.
Να δυσκολεύεσαι να προσευχηθείς ένεκα ποικίλων λογισμών που έρχονται μόλις αρχίσεις την προσευχή.
Να αμφιβάλλεις αν πρέπει να κοινωνήσεις, νιώθοντας την αμαρτωλότητά σου.
Να μη νιώθεις συνεχώς κοντά σου το Θεό.
Η μη κοινωνία, η άρνηση να μοιραστούμε τη ζωή μας – όχι βέβαια με οποιονδήποτε – μας οδηγεί στην απομόνωση και στη μοναξιά που φέρνει θλίψη και κατάθλιψη.
Μεγαλοποιείται το πρόβλημα, σμικραίνουν οι αντιστάσεις, κυριαρχεί μια μορφή κόλασης.
Αρκετές φορές προβάλλεται το «φυσιολογικό» ως το αποδεκτό από τους πολλούς. Ασφαλώς, η αντίληψη αυτή έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί ως άδικη. Όπως και η αντίληψη που θέλει το φυσιολογικό ό,τι συμβαίνει στη φύση.
Θεολογικά φυσιολογικό θεωρείται ότι προέρχεται εξ αρχής από τα «χέρια του Θεού», το κατ’ εικόνα πριν την πτώση. Άρα, τώρα βρισκόμαστε στο παρά- φύση.
Η ζωή του Χριστού, ως Θεανθρώπου, διασώζει το κατ’ εικόνα και μας γνωρίζει τον φυσιολογικό άνθρωπο. Ζώντας σύμφωνα με το Ευαγγέλιο ζούμε φυσιολογικά.
Έτσι, το μοίρασμα της ζωής μας, η κοινωνία προσώπων, αντανακλά την ομορφιά της Τριαδικής ζωής, βάσει της οποίας δημιουργηθήκαμε. Γι’ αυτό, όταν η ζωή Του γίνεται ζωή μας έχουμε πληρότητα, χαρά και «περισσόν ζωής».
Η όποια προσπάθεια, μικρή ή μεγάλη, για να «βρούμε άνθρωπο» να μοιραστούμε τη ζωή μας, όποια και αν είναι, και να ενθαρρύνουμε με τη στάση της καρδιάς μας να κάνει και αυτός το ίδιο, είναι προσπάθεια που οδηγεί στην «εντός ημών Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί».
