Ὁ μακαρισμός ἀφορᾶ αὐτούς πού ἐλεοῦν, δείχνουν ἔλεος, συμπόνοια, ἀγάπη στούς ἀνθρώπους πού ἔχουν ἀνάγκη.
Τό κήρυγμα τῆς ἀγάπης ἀποτελεῖ τήν βάση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καί βίωμα τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ φιλανθρωπία εἶναι σημεῖο προσεγγίσεως τοῦ ἀνθρώπου στίς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Ἡ βάση της εἶναι πνευματική.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος προτρέπει τούς πιστούς νά ὠφελοῦν τούς συνανθρώπους τους ὅπως ἐκεῖνοι ζητοῦν ἀπό τόν Θεόν νά ὀφελήσει τούς ἴδιους.
Τίποτε ἄλλο δέν εἶναι πιό εὐάρεστο στό Θεό ἀπό τό νά εὐεργετοῦμε τούς ἄλλους. Ὁ Κύριος πέρασε ὁλόκληρη τήν ἐπί γῆς ζωή Του «εὐεργετῶν καί ἰώμενος».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε στίς γυναῖκες τῆς ἐποχῆς του – καί ἀφορᾶ τίς γυναῖκες ὅλων τῶν ἐποχῶν – πού φοροῦσαν ὑπερβολικά κοσμήματα ἀκόμη καί μέσα στούς ναούς:
«Γιατί φορᾶτε στά αὐτιά σας τό φαγητό τῶν φτωχῶν;».
Βεβαίως, ἐπ’ εὐκαιρία καί μόνον, ἀναφέρετο στίς γυναῖκες. Ἡ ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης ἰσχύει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τούς ἄνδρες καί τά παιδιά. Ἡ σπατάλη εἶναι ἁμαρτία, ὅταν ἀδελφοί μας καί ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ ὑποφέρουν.
Ὁ σύγχρονος ποιητής φωνάζει «ὅποιος τά πλούτη του σκορπᾶ, ἀπό τούς φτωχούς τά κλέβει».
Ὅταν ὁ πλοῦτος εἶναι ἀποτέλεσμα ἔντιμης προσπάθειας δέν ἀποτελεῖ ἁμαρτία. Εἶναι ὅμως μεγάλη ἁμαρτία ὅταν δέν ἐλεοῦμε, δέν δίνουμε μέρος τοῦ πλούτου στούς φτωχούς.
Πλούσιος ἦταν ὁ Ἀβραάμ καί πῆγε στόν Παράδεισο. Πλούσιος καί ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς καί ὠδυνᾶτο στήν κόλαση. Ἡ διαφορά τους; Ὁ ἕνας ἐλεήμων, ὁ ἄλλος ἀνάλγητος, χωρίς ἐλεημοσύνες.
Προσοχή ὅμως. Ὅλοι μας μποροῦμε νά εἴμαστε ἐλεήμονες, ἔστω καί ἀπό τό ὑστέρημά μας. Μή ξεχνᾶμε τό δίλεπτο τῆς χήρας, πού τόσο ἐπαίνεσε ὁ Κύριος.
Οἱ χριστιανοί τῶν πρώτων αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας, μοιράζουν φαγητό καί ἐνδύματα ὄχι μόνον στούς χριστιανούς, ἀλλά καί στούς ἐθνικούς, τούς εἰδωλολάτρες.
Αὐτό συμβαίνει καί σήμερα στίς ἐνορίες μας.
Προσφέρουν ἔμπρακτη ἀγάπη καί χορηγοῦν φαγητό, διανέμουν ἐνδύματα, προσφέρουν ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη στούς ἐνδεεῖς, χωρίς διακρίσεις, στούς ἐνορίτες καί στούς μετανάστες τῆς περιοχῆς τους.
Καί προσοχή, πολλή προσοχή. Τό καλό εἶναι καλό ὅταν γίνεται μέ τρόπο καλό. Μάθε νά δίνεις, χωρίς νά ταπεινώνεις.
Νά σεβόμαστε τήν προσωπικότητα τοῦ ἄλλου. Ἡ ἐλεημοσύνη μας νά παραμένει κρυμμένη. Τήν γνωρίζει ὁ Θεός καί ἀμοίβει μέ αἰώνια ἀγαθά. «Δῶσε ψωμί καί πᾶρε Παράδεισο!».
