Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Λαζαρίδης | Romfea.gr
Η 27η Οκτωβρίου αποτελεί ημέρα τιμής της Ελληνικής Σημαίας.
Η θωρειά της μαγνητίζει τις καθάριες ψυχές. Τις οδηγεί στο γαλάζιο του ουρανού και τις λούζει στο μπλε της θάλασσας.
Τέτοια είναι η γαλανόλευκη θωρειά της. Τα χρώματα της περικλείουν από άκρη ως άκρη, τη ματωμένη από τις μάχες ανά τους αιώνες ελληνική επικράτεια.
Η γαλανόλευκη θωρειά της αντικατοπτρίζει την ένδοξη εις τους αιώνες Ελλάδα.
Υπάρχει πιο ηδεία θωρειά; Σε κάθε ματιά πάνω της διαπερνά ρίγος την ψυχή.
Κάθε κοίταγμα προκαλεί συγκίνηση, ομοψυχία, εθνική ενότητα και εθνική υπερηφάνεια στις καρδιές των Ελλήνων.
Εκείνη κυματίζει αγέρωχη, επιβλητική, συνυφασμένη με τη φουστανέλα, ενωμένη με τις θυσίες για το έθνος μέχρις εσχάτων.
Ταυτισμένη με τα αρματωμένα παλικάρια που κάνουν γιουρούσια για τη λευτεριά. Τους Έλληνες που με τις ιαχές τους σκίζουν τον αέρα και καθυποβάλλουν τον πολυάριθμο εχθρό.
Η θωρειά της ενώνει κάθε Έλληνα, φέρνει στη μνήμη τις μάχες σώμα με σώμα, ξετυλίγει σελίδες ένδοξες, ηρωικές, αιματοβαμμένες και νικηφόρες.
Η θωρειά της μεταφέρει τη ζώσα ελληνική ψυχή στις χιονισμένες κορφές της Πίνδου του ‘40, στην πείνα, το κρύο, όταν τα διψασμένα μα δοξασμένα στόματα φωνάζουν αέρα και αντιλαλούν φόβο και απόγνωση στους επίδοξους κατακτητές.
Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 201 του 1998, προβλεπόταν στα προαύλια των σχολείων της πατρίδας μας, η ανάκρουση του εθνικού ύμνου, μαζί με την έπαρση της γαλανόλευκης σημαίας, την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, στις εθνικές επετείους ή τις τοπικές εορτές και όποτε κρίνεται σκόπιμο από το σύλλογο των καθηγητών και τις τοπικές αρχές. Ήρθε καιρός που οι Νεοέλληνες έπεσαν θύματα της νεκροφόρας λήθης.
Τον Αύγουστο του 2017 με Π.Δ θα καταργηθεί η έπαρση της σημαίας, μαζί με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου από την τότε κυβέρνηση. Πρωτοκλασάτα στελέχη της αντιπολίτευσης εκείνη την περίοδο σχολιάζοντας την κατάργηση της έπαρσης της σημαίας, εβόησαν περί «ακροαριστερής ατζέντας που δεν έχει σχέση με τις παραδόσεις τις ελληνικής κοινωνίας».
Παρολαυτά, όταν ανέλαβαν τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας εποίησαν ουδέν!!!
Μάλλον η προηγούμενη κυβέρνηση ανέλαβε να εκτελέσει για αυτούς την επιταγή και εντολή της ατζέντας, βγάζοντας τους από τη δύσκολη θέση και το πολιτικό κόστος.
Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα οι μαθητές στερούνται αυτό το ιερό ρίγος, το να βλέπουν τη σημαία να ανυψώνεται στο προαύλιο του σχολείου σκορπώντας εθνική υπερηφάνεια.
Αποξενώθηκαν από τον πανίερο εθνικό σεβασμό που εμπνέει η έπαρση της σημαίας, από αυτή την ιερή ανατριχίλα που νιώθαμε κάποτε σαν μαθητές να μας διαπερνά τα κόκκαλα.
Όταν κάποτε ατενίζαμε τη γαλανόλευκη να κυματίζει στο προαύλιο και τραγουδούσαμε με όλη μας τη δύναμη τον εθνικό ύμνο, τότε ήταν η μοναδική στιγμή που ενώνονταν οι φωνές μας και οι ματιές μας, όχι για οπαδικά συνθήματα, αλλά για την σημαία, για την πατρίδα και την ελευθερία.
Τώρα πια τίποτα, κενές συνειδήσεις, άδειες καρδιές από αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία. Όλα ξέφτισαν.
Πρόκειται απλά για μία ακροαριστερή ατζέντα, όπως διεμήνυσε τότε η αντιπολίτευση ή μάλλον για ένα προκατασκευασμένο σχέδιο της παγκοσμιοποίησης;
Επί σειρά τελευταίων ετών αλλεπάληλες κυβερνήσεις, επιμένουν ότι δεν είναι αναγκαία η έπαρση της σημαίας στα σχολεία.
Σύμφωνα με την υπουργό παιδείας, η έπαρση της σημαίας δεν κρίνεται αναγκαία στα σχολεία, διότι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης συνδέεται: «με την αυτογνωσία, την κατανόηση της ιστορικής αλήθειας, που καλλιεργείται μέσα από την πίστη μας στη δημοκρατία και τους θεσμούς, το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, την καταπολέμηση διακρίσεων, τη στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, την ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης, την αποδοχή της διαφορετικότητας και το σεβασμό προς το άλλον.»
Στην παραπάνω ατζέντα της υπουργού, πουθενά δεν υπάρχει η αγάπη για το Θεό, η θυσία για την πατρίδα και την ελευθερία. Όλα τα λοιπά φρόντισε να τα συμπεριλάβει.
Η λήθη των νεοελλήνων κρατά μακράν την ιστορική γνώση εκείνων των ηρωικών χεριών, που κράτησαν το 1940 αυτή τη σημαία και με το αίμα τους επισφράγισαν το ΟΧΙ του Μεταξά.
Ογδόντα χρόνια μετά, γίναμε ανίκανοι να υπερασπιστούμε το όχι. Εκείνο το όχι του λαού που έγινε την επομένη κατάπτυστο ναι υποταγής από τους εντολοδόχους κάθε απόχρωσης, που απώλεσαν κάθε ίχνος εθνικής θυσίας και υπερηφάνειας.
Είναι φανερό, ότι η παγκοσμιοποίηση χτύπησε την πόρτα ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων και βρήκε ασφαλές καταφύγιο.
Γρηγορείτε Έλληνες.
