Ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Τὸ τελευταῖο εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικὸ γιὰ σένα, ἐφόσον δὲν τὸ κατέχεις ἰσχυρά. Πρόσεχε, μὴ δαπανᾶς χωρὶς ὄφελος τὶς λίγες σωματικές σου δυνάμεις.
Γιὰ νὰ βρεῖς τὸν σωστὸ δρόμο, εἶναι καλύτερο ἀπ’ ὅλα νὰ τὸ ζητήσεις ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ στὴν προσευχή:
«Κύριε, Σὺ ὁ ἴδιος δίδαξέ με τὰ πάντα. Δῶσε μου τὴ χαρὰ τῆς γνώσεως τοῦ θελήματός Σου καὶ τῶν ὁδῶν Σου. Δίδαξέ με νὰ Σὲ ἀγαπῶ ἀληθινὰ μὲ ὅλο μου τὸ εἶναι, ὅπως μᾶς παρήγγειλες.
Οἰκοδόμησε τὴ ζωή μου ἔτσι, ὅπως Ἐσὺ ὁ Ἴδιος τὴν συνέλαβες στὴν προαιώνια βουλή Σου. Ναί, ἀκόμη καὶ γιὰ μένα, γιατί Ἐσὺ κανέναν δὲν ξέχασες καὶ κανέναν δὲν ἔπλασες γιὰ ἀπώλεια.
Ἐγὼ μὲ ἀφροσύνη ἐκδαπάνησα τὶς δυνάμεις πού μοῦ ἔδωσες, ἀλλὰ τώρα, στὸ τέλος τῆς ζωῆς μου, διόρθωσέ τα ὅλα Ἐσὺ ὁ ἴδιος, καὶ ὁ ἴδιος δίδαξέ με τὰ πάντα. Ἀλλὰ ἔτσι, ὥστε πραγματικὰ τὸ θέλημά Σου νὰ πραγματοποιηθεῖ στὴ ζωή μου, εἴτε ἐγὼ τὸ καταλαβαίνω εἴτε δὲν τὸ καταλαβαίνω μέχρι καιροῦ.
Μὴν ἐπιτρέπεις νὰ πορευθῶ σὲ ξένους δρόμους, ποὺ ὁδηγοῦν στὸ σκοτάδι. Ἀλλὰ πρὶν παραδοθῶ στὸν ὕπνο τοῦ θανάτου, δῶσε σὲ μένα τὴν ἀνάξια νὰ δῶ τὸ Φῶς Σου, ὦ Φῶς τοῦ κόσμου».
Κι ἔτσι, μὲ δικά σου λόγια, νὰ προσεύχεσαι γιὰ ὅλα μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Θὰ περάσει κάποιος χρόνος καὶ ἡ δύναμη τῶν λόγων αὐτῶν θὰ εἰσχωρήσει στὸ ἐσωτερικό της ὑπάρξεώς σου, καὶ τότε θὰ ρεύσει αὐτομάτως ζωή, ὅπως ἀκριβῶς θέλει ὁ Κύριος. Κρίνοντας, ὅμως, ἐξωτερικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀποφασίσουμε τίποτε.
Ἀλήθεια, ὅλο τὸ νόημα τῆς ζωῆς βρίσκεται στὸ νὰ ζεῖ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας μὲ τὸν Θεό· νὰ γίνει ὁ Θεὸς ἡ ζωή μας. Αὐτὸ καὶ μόνο ὁ ἴδιος ζητά. Γι’ αὐτὸ καὶ δημιουργηθήκαμε, γιὰ νὰ ζήσουμε τὴ ζωή Του, καὶ μάλιστα σὲ ὅλη τὴν ἀπειρότητά της.
Ὁ λόγος αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς τρομάζει ὅταν βλέπουμε τὴν τωρινὴ οἰκτρὴ κατάστασή μας, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι καὶ δὲν πρέπει νὰ χάσουμε τὴν πίστη αὐτή.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους κινδύνους εἶναι νὰ ὑποβιβάσουμε καὶ νὰ μειώσουμε τὴν ἰδέα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸ κάθε πάθημά μας, ἀκόμη καὶ τὸ ἄδικο, τὸ γνωρίζει ὁ Θεός. Γνωρίζει καὶ συμπάσχει μαζί μας.
Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ δημιουργήσουμε “προσωπικές” σχέσεις μαζί Του, σχεδὸν “ἀνθρώπινες”. Ἐλπίζω ὅτι μὲ ἀντιλαμβάνεσαι. Καταλαβαίνεις ὅτι μὲ τὸν ὄρο αὐτὸ ἐννοῶ τὸν ἐσωτερικό, ἐνδόμυχο σύνδεσμο μὲ τὸν Θεό.
Γιατί ὁ ὅλος ἄνθρωπος κλήθηκε γιὰ τὴ ζωὴ ἐν Αὐτῷ, δηλαδὴ ὄχι μόνο ἡ ἀνώτερη ἱκανότητά του γιὰ θεωρία, τὸ “πνεύμα”, ἀλλὰ καὶ τὰ αἰσθήματα, ἡ ψυχή, ἀκόμη καὶ τὸ σῶμα.
Νὰ ἀκόμη μία προσευχή:
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Μονογενὲς Υἱὲ τοῦ Ἀνάρχου Σου Πατρός, διάνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ἐσκοτισμένης ψυχῆς μου, γιὰ νὰ δῶ συνετὰ Ἐσένα, τὸν Δημιουργὸ καὶ Θεό μου.
Σὲ παρακαλῶ: Μὴ μὲ ἀπορρίψεις ἀπὸ τὸ Πρόσωπό Σου, ἀλλά, παραβλέποντας ὅλη τὴν ἀθλιότητά μου, ὅλην τὴν ταπεινότητά μου, φανέρωσέ μου τὸ Φῶς Σου, ὦ Φῶς τοῦ κόσμου, καὶ δός μου νὰ γνωρίσω τὴν ἀγάπη Σου πρὸς τὸν ἄνθρωπο.
Ὦ, γλυκύτατε Χριστέ, ποὺ ἐξαπέστειλες ἀπὸ τὸν Πατέρα στοὺς ἁγίους μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους Σου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, αὐτό, Ἀγαθέ, κατάπεμψε καὶ σέ μᾶς τοὺς ἀναξίους καὶ ἔτσι δίδαξέ μας τὴ γνώση Σου καὶ φανέρωσέ μας τὶς ὁδοὺς τῆς σωτηρίας Σου.
Λάμψε σὲ μένα, ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, τὸ Φῶς Σου τὸ ἀληθινό, γιὰ νὰ δῶ καὶ ἐγὼ στὸ Φῶς Σου τὴ Δόξα Σου ὡς Μονογενοῦς παρὰ Πατρός, καὶ νὰ μορφωθεῖ μέσα μου ἡ Εἰκόνα Σου ἡ ἀκατάληπτη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία δημιούργησες κατ’ ἀρχᾶς τὸν ἄνθρωπο.
Ὦ, ὁ Θεός, ὁ Σωτήρας μου, τὸ Φῶς τοῦ νοῦ μου καὶ τὸ κραταίωμα τῆς ψυχῆς μου, ἂς σκηνώσει σὲ μένα ἡ ἀγαθότητά Σου, γιὰ νὰ παραμένω καὶ ἐγὼ ἀδιάλειπτα σὲ Σένα, φέροντας παντοτινὰ μέσα μου τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιο, ὥστε νὰ δώσει σὲ μένα νὰ ὁμοιωθῶ μαζί Σου, τὸν μόνο Κύριό μου, ὅπως ὁμοιώθηκαν μαζί Σου ὅλοι οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἅγιοί Σου.
Ναί, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, κατὰ τὴν ἀμετάθετη ἐπαγγελία Σου, ἔλα μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ σκήνωσε μέσα μου».
