Η αύρα του καλοκαιρού συνεχίζεται και λούζει τα νησιά μας και η Εκκλησία μας με την σημερινή ευαγγελική περικοπή, μας μεταφέρει σε θαλασσινό τοπίο, τρείς ημέρες μετά τον εορτασμό της μεγάλης δεσποτικής εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Μελτέμια ταλανίζουν την ζωή μας αρκετές φορές, φουρτούνες και τρικυμιές την κλυδωνίζουν και την ταρακουνούν. Ποιός θα μας κρατήσει το χέρι; Ποιός θα μας σώσει από τους καταποντισμούς της ζωής;
Βραδιάζει και το εσπέρας βρίσκει τον Χριστό μόνο, να προσεύχεται στην στεριά και οι μαθητές να αρμενίζουν με το πλοίο στην θάλασσα. Αυτή η πλεύση δεν ήταν ανώδυνη, αφού το πλοιάριο με τους μαθητές ταλανιζόταν από τα κύματα που προκαλούσε ο δυνατός άνεμος. Γιατί ο Χριστός αφήνει τους μαθητές να δοκιμάζονται; Γιατί δεν κάνει αμέσως το θαύμα να παύσουν τα κύματα και να καταπραΰνει την δύναμη του ανέμου; Αφήνει ο Χριστός του μαθητές να δοκιμαστούν στην υπομονή, να μάθουν να υπομένουν τα δύσκολα, τα δεινά.
Μέσα σ’ αυτήν την ταραχή εμφανίζεται ο Χριστός με θαυματουργικό τρόπο. Εμφανίζεται να περπατάει επάνω στην θάλασσα, επάνω στα μανιασμένα κύματα. Οι μαθητές δεν τον αναγνώρισαν και θεώρησαν ότι έβλεπαν φάντασμα. Δεν τον αναγνώρισαν, όχι επειδή ήταν νύχτα και δεν έβλεπαν καλά, αλλά επειδή δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να βλέπουν τον Χριστό με την θεϊκή του λάμψη και δόξα. Όπως στο Γεγονός που εορτάσαμε, στην Μεταμόρφωση, όπου δεν μπορούσαν να αντικρύσουν τον Χριστό, να δουν την θεϊκή του λαμπρότητα. Το ίδιο συνέβη και στην πορεία προς Εμμαούς μετά την Ανάσταση. Ενώ κάποιοι μαθητές ήταν συνοδοιπόροι και συνομιλούσαν με τον Χριστό, δεν τον αναγνώρισαν όμως, αφού τα μάτια τους κρατιόταν και δεν μπορούσαν να δουν όλη την φωτεινή παρουσία του αναστάντος Χριστού. Τον αναγνώρισαν όμως με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, με το ίδιο γεγονός, όπως εκείνο που τους τέλεσε πριν την Ανάσταση, τον Μυστικό Δείπνο.
Βλέπουν τον Χριστό, που ακόμη δεν τον αναγνώρισαν και από τον φόβο τους οι μαθητές έβγαλαν κραυγή. Και τότε έρχεται η παρηγορητική και ενδυναμωτική φωνή του Θεανθρώπου Χριστού να τους λέει να έχουν θάρρος και να μην φοβούνται, αφού Εκείνος είναι, είναι ο Χριστός. Το Ευαγγέλιο μας περιγράφει με ακριβή τρόπο ότι στην κραυγή των μαθητών ο Χριστός απαντά, όχι με φωνή δυνατή, αλλά με ομιλία. Οι μαθητές έκραξαν, φώναξαν δυνατά, έβγαλαν κραυγή αγωνίας, «από του φόβου έκραξαν», ενώ ο Χριστός τους μίλησε κανονικά, «ελάλησεν, λέγων». Το Ευαγγέλιο μας περιγράφει, όχι μόνο το περιεχόμενο των λεγομένων του Χριστού, αλλά και τον τρόπο. Στην κραυγή αγωνίας των μαθητών, ο Χριστός απαντά με σταθερό και ήρεμο λόγο.
Αφού το Ευαγγέλιο μας περιέγραψε με σαφήνεια τον τρόπο που μίλησε ο Χριστός, μας διασώζει τις ακριβείς λέξεις τις οποίες είπε ο Χριστός, τόσο απλές, μα συνάμα και μεστές υψηλού νοήματος. Τους είπε: έχετε θάρρος. εγώ Είμαι. Μη φοβάστε. «θαρσείτε. Εγώ ειμί. Μή φοβείσθε». Λέξεις και νοήματα που δημιουργούν εμπιστοσύνη, πίστη. Θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε αυτές τις λέξεις, αυτό το σύνολο ως έναν ορισμό πίστεως. Τι είναι πίστη; Είναι η αποβολή του φόβου, η πρόσληψη θάρρους και αυτό το δημιουργεί η πεποίθηση ότι ο Χριστός είναι παρών. Πίστη δεν είναι μόνο να μην φοβάται κάποιος. Δεν είναι μόνο να είναι θαρραλέος. Είναι και να έχει το θάρρος επειδή βιώνει την παρουσία του Χριστού και αντλεί αυτό το θάρρος από τον Χριστό.
Ο Πέτρος επειδή πιστεύει στον Χριστό θέλει να πορευθεί προς εκείνον και ο Χριστός τον προτρέπει να περιπατήσει επάνω στην θάλασσα. Όμως επειδή τον Πέτρο τον κυρίευσε ο φόβος των κυμάτων, φοβήθηκε και άρχισε να βυθίζεται και ζητάει από τον Χριστό να τον σώσει. Και τότε απλώνει το χέρι Του ο Χριστός και τον σώζει. Γιατί όμως ο Χριστός επιτρέπει να βυθίζεται ο Πέτρος; Για να διαπιστώσει ο Πέτρος ότι από τον Χριστό αντλεί την δύναμη και όχι από δικές του δυνάμεις. Έτσι και κάθε άνθρωπος που νομίζει ότι είναι παντοδύναμος, όμως σε στιγμές αδυναμίας και απογοήτευσης, τότε καταλαβαίνει ότι υπάρχει η θνητότητα και η αδυναμία. Και τότε συνειδητοποιεί ότι εκείνος που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο είναι μόνο ο Θεός. Και αυτό το κατάλαβαν οι μαθητές όχι μόνο επειδή έσωσε τον Πέτρο, αλλά και επειδή γαλήνευσε τον άνεμο και την θάλασσα και βρέθηκαν οι μαθητές ασφαλείς.
Η Εκκλησία χαρακτηρίζεται, συμβολίζεται ως πλοίο. Πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να οδηγήσουν το πλοίο με τις δικές τους δυνάμεις και ενέργειες. Όμως, δίχως τον Κυβερνήτη Χριστό, το πλοίο τους μπορεί να οδηγηθεί σε τρικυμιώδεις καταστάσεις. Όπως έκαναν και κάνουν οι αιρετικοί που οδήγησαν και οδηγούν ανθρώπους στην αίρεση, κατευθύνοντάς τους σύμφωνα με προσωπικές φιλοδοξίες, αντιλήψεις και επιδιώξεις και τελικά ταλανίζονται στην αβεβαιότητα και στην πλάνη.
Το Ευαγγέλιο καταλήγει με την ομολογία των μαθητών ότι ο Χριστός είναι Θεός, είναι ο αληθινός Υιός του Θεού, «Αληθώς Θεού Υιός ει». Αυτή την ομολογία πίστεως έχει η Εκκλησία και αυτή είναι η πίστη η οποία στηρίζει, ενδυναμώνει, διώχνει τον φόβο και δίνει θάρρος στους ανθρώπους για να στηριχθούν και να προχωρήσουν με σταθερότητα την ζωή τους.
