“Ἀναστρεφομένων δέ αὐτῶν εἰς τήν
Γαλιλαίαν εἲπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς: μέλλει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι
εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῆ τρίτῃ ἡμέρα
ἐγερθήσεται” (Ματθ. 17, 22-23)
“Ενώ οι μαθητές περιέρχονταν την
Γαλιλαία, τους είπε ο Ιησούς: ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να παραδοθεί
σε χέρια ανθρώπων. Θα Τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί”.
Δυσκολευόμαστε
οι άνθρωποι να αποδεχτούμε τις εναλλαγές της ζωής. Αναζητούμε το
“γιατί;” τις χαρές τις διαδέχονται οι λύπες ή οι χαρές είναι
συνδεδεμένες με κόπο, όπως για παράδειγμα το μεγάλωμα των παιδιών. Θα
προτιμούσαμε να ζούμε σε μία ατέρμονη ευχαρίστηση, όταν ικανοποιούνται
οι επιθυμίες μας. Μόνο που αμέσως διαπιστώνουμε ότι η πραγματικότητα δεν
συμβαδίζει με τα θέλω μας και αυτό επιτείνει άγχη και αγωνίες και
λύπες.
Κάτι
ανάλογο συμβαίνει και με κάποια θαύματα του Χριστού. Ο Κύριος, στην
θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου, μετά την Μεταμόρφωσή Του, θα δείξει
στους μαθητές Του ότι αυτή η εναλλαγή λύπης και χαράς είναι κάτι
δεδομένο και πηγάζει από το γεγονός ότι διά της ζωής ο Θεός μάς θέλει να
διαμορφώσουμε ένα κριτήριο, βάσει του οποίου θα μπορούμε να
διαχειριστούμε με μέτρο ό,τι συμβαίνει. Κι αυτό είναι η πίστη.
Οι εννέα μαθητές περιμένουν τον Χριστό και τους τρεις, τον Πέτρο, τον
Ιάκωβο και τον Ιωάννη, να κατέβουν από το όρος της Μεταμορφώσεως. Ένας
πατέρας τους φέρνει το σεληνιαζόμενο παιδί του. Γνωρίζει ότι και οι
μαθητές κάνουν θαύματα, όταν ο Χριστός τους αποστέλλει. Δεν θέλει να
περιμένει τον Κύριο είτε γιατί έχει αδημονία είτε γιατί δεν θέλει να Τον
ενοχλήσει, αισθανόμενος την αναξιότητά του. Οι μαθητές, παρά την
προσπάθειά τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν καλά το παιδί.
Οι δυνάμεις που ο Χριστός τους έδωσε δεν φτάνουν να νικήσουν την δύναμη
του πειρασμού κι αυτό διότι η πίστη τους δεν είναι αρκετή. Ο Χριστός μας
ενισχύει, αλλά δεν μας κάνει παντοδύναμους. Χρειάζεται και η προσθήκη
της δικής μας πίστης, για να ενεργοποιηθούν τα πνευματικά χαρίσματα,
χρειάζεται η συνέργειά μας. Και ο Χριστός θα θεραπεύσει το παιδί,
ενισχύοντας με την παρουσία Του την πίστη του πατέρα του. Αμέσως μετά
όμως θα επισημάνει στους μαθητές Του, αφήνοντας στην άκρη την όποια χαρά
του θαύματος, όπως και της Μεταμόρφωσης, ότι επίκειται η παράδοσή Του
στα χέρια ανθρώπων που θα Τον θανατώσουν. Θα τους επισημάνει όμως ότι
την τρίτη ημέρα από τον θάνατό Του θα αναστηθεί.
Η
εναλλαγή λύπης και χαράς, πέρα από το ότι τα γεγονότα της ζωής μας
εξαρτώνται από τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, δηλαδή και από
την ελευθερία των άλλων και τις επιλογές τους, έχει να κάνει και με το
τι επιτρέπει ο Θεός ώστε να μην υπερηφανευόμαστε. Να μην θεωρούμε
ότι η ζωή είναι δικό μας κατόρθωμα. Βεβαίως οι άνθρωποι βρίσκουμε
απάντηση στην δύναμη και την εξουσία. Προσπαθούμε να ισχυροποιηθούμε, με
την γνώση, την επιστήμη, τα όπλα, την κοινωνική ανέλιξη, την δύναμη του
λόγου και της πειθούς, τις συμμαχίες, την σωματική άσκηση, ώστε να
επιβάλουμε στους άλλους αυτό που πιστεύουμε, για να έχουμε, όπως
νομίζουμε, ατέλειωτη χαρά. Αυταπατώμεθα. Δεν είναι μόνο ότι
έχουμε αγωνία μήπως βρεθεί ο ισχυρότερος από εμάς. Είναι και το ότι σε
ζητήματα που απειλούν την ύπαρξή μας, όπως η αρρώστεια, ο πόνος, ο
θάνατος, ή κάποιες επιλογές που σχετίζονται με την ελευθερία, όχι μόνο
την δική μας, αλλά και των οικείων μας ή ανθρώπων που δεν υποτάσσονται, η
παντοδυναμία μας δεν είναι πραγματικότητα. Και η ταπείνωση που
αισθανόμαστε στις λύπες, το ανίσχυρο, είναι ευκαιρία να ξαναδούμε την
ζωή με το μέτρο της πίστης.
Ο
λόγος του Χριστού και το παράδειγμά Του είναι συγκλονιστικά. Ο Χριστός,
το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε Υιός του Ανθρώπου. Έγινε
ένας από εμάς. Δεν εξαίρεσε τον εαυτό Του από τον κανόνα της χαράς και
της λύπης. Μόνο που ο Ίδιος δεν είχε στην ύπαρξή Του τον πειρασμό της
υπερηφάνειας, ως πτωχεύων για μας, καίτοι ο Δημιουργός μας. Έγινε
υπογραμμός μας, δείχνοντας ότι στην οδό της εναλλαγής δεν υπάρχει εξαίρεση στα ανθρώπινα.
Δεν είναι μόνο στοιχείο της πεπτωκυίας φύσης μας, η οποία αυτοθεώνεται
στο αίσθημα της παντοδυναμίας και χρειάζεται ταπείνωση. Η εναλλαγή είναι
στοιχείο της αναγεννημένης και αναπλασμένης φύσης μας, ώστε να
εμπιστεύεται το θέλημα του Θεού και να διαχειρίζεται με το μέτρο της
πίστης κάθε περίσταση. Ο Χριστός εμπιστεύθηκε το θέλημα του Πατρός,
ιδίως στην αγωνία στην Γεθσημανή. Αυτός ας είναι και ο δικός μας τρόπος
προσέγγισης στις χαρές και τις λύπες. Αν τα πάντα είναι Χριστός, τότε θα
γνωρίζουμε ότι η χαρά δεν είναι άμετρη και η λύπη θα συνοδευτεί από την
ανάσταση. Αν το θέλημα του Θεού γίνει το δικό μας θέλημα, τότε η ζωή
μας θα έχει άλλο νόημα.
Αυτή
η θέαση δεν είναι μόνο απόφαση καρδιάς. Χρειάζεται και αγώνας
πνευματικός, ώστε να νικηθούν οι λογισμοί τόσο της υπερηφάνειας, όσο και
της ολιγοπιστίας. Χριεάζεται προσευχή, και την ίδια στιγμή, νηστεία. Η
προσευχή γεννά εμπιστοσύνη. Η νηστεία γεννά μέτρο. Και ο πειρασμός είναι
ακριβώς τα αντίθετα. Να εμπιστευόμαστε μόνο τον εαυτό μας και το θέλημά
μας και να μην έχουμε μέτρο στις επιθυμίες και στην διαχείριση των
σχέσεων και της ζωής. Όλα να μας επιτρέπονται. Η οδός της Εκκλησίας και της ζωής της, η οδός του Αγίου Πνεύματος και των χαρισμάτων, είναι ο τρόπος διαχείρισης των εναλλαγών.
Ζητούμε πίστη!
