Σε κάθε περίσταση, κατά την οποία οι πιστοί θλίβονται και ο Χριστός φαίνεται να απουσιάζει, η απουσία του είναι σκόπιμη και προγραμματισμένη και πάντοτε για το συμφέρον μας.
Γιατί δεν είναι μόνο η παρουσία του Κυρίου απόδειξις αγάπης και πηγή ευλογίας, αλλά και η απουσία του, αν βέβαια μπορούμε να μιλούμε για απουσία του Κυρίου, ο οποίος είναι παντού και πάντοτε παρών.
Γι’ αυτό, ενώ εμείς λυπούμαστε και αγωνιούμε με την ιδέα ότι ο Κύριος μας λησμόνησε ή μας εγκατέλειψε, εκείνος χαίρεται, γιατί με τη φαινομενική απουσία του μας ετοιμάζει μεγαλύτερες ευλογίες.
Αν αυτό το εννοήσουμε και το πιστέψουμε, τότε κι εμείς θα χαιρόμαστε και θα «καυχώμεθα εν ταις θλίψεσι» μαζί με τον απόστολο Παύλο’.
π. Κων. Παπαγιάννη
