αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Είναι εκείνες οι στιγμές που συνειδητοποιείς ποιος είσαι, τι έχεις κάνει, το βάθος των επιλογών σου. Είναι εκείνες οι στιγμές που καλείσαι να πάρεις κι άλλες αποφάσεις.
Αποφάσεις που ίσως κρίνουν το μέλλον σου για χρόνια πολλά. Θέλει τόλμη να πάρεις αποφάσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή σου, που θα σε βγάλουν από τις όποιες ασφάλειες είχες μέχρι τώρα.
Θέλει τόλμη να αφήσεις τον φόβο και να κάνεις την έξοδό σου στην ζωή. Σε μια ζωή που εσύ και μόνο εσύ επέλεξες να ζήσεις.
Θέλει τόλμη να σηκώσεις το βάρος των αποφάσεών σου, να πάρεις πάνω σου όλη την ευθύνη της ζωής σου χωρίς να κρύβεσαι πίσω από περιστάσεις και συνθήκες οι οποίες δήθεν δεν σε άφησαν να πράξεις αυτό που η καρδιά σου έλεγε…
Σου λέει ο άλλος συγνώμη, μα εσύ δεν τον συγχωρείς.
Περνάνε οι ημέρες…
Τώρα εσύ θέλεις να του ζητήσεις συγνώμη, για την συγνώμη του, την οποία δεν είχες δεχθεί.
Τώρα καλείται ο άλλος να την αποδεχθεί…
Όλοι την ομόνοια αναζητούμε.
Μακάριοι αυτοί που την βρήκανε εύκολα και γρήγορα χωρίς τις ενδιάμεσες στάσεις των μικροτήτων και του εγωισμού.
Συγχώρεση…
Δεν είναι απλά να αμνηστεύσεις τα παρελθόντα.
Είναι και να αποδειχθείς και τα πιθανά μέλλοντα.
Δύσκολη η συγχώρεση.
Μεγάλος όμως και ο πόνος της ασυγχωρησίας.
Μπορεί να ήρθε η Ανάσταση, μα κάποιοι ίσως βιώνουν ακόμα τον δικό τους Γολγοθά.
Μπορεί όλα να ντύθηκαν στο Φως, μα κάποιων η ζωή ακόμα κινείται στα «μωβ» της Σαρακοστής.
Η Ανάσταση του Κυρίου φέρνει στις καρδιές όλων μια γλυκιά παράκληση. Όλοι την έχουμε ανάγκη, μα περισσότερο την έχουν ανάγκη όλοι αυτοί που οι πληγές του προσωπικού τους σταυρού μόλις άνοιξαν.
Αυτό κι αν είναι σπουδαίο…
Να ψέλνεις το «Χριστός Ανέστη» καρφωμένος πάνω στο σταυρό της θλίψης σου, της δοκιμασίας σου, του πόνου σου.
