Εμείς δεν έχουμε αγαπήσει τον Χριστό, και πρώτος εγώ, διότι, εάν τόν αγαπούσαμε, δεν θα αμαρτάναμε.
Τoν έχουμε ξεχάσει, αλλ’ Αυτός ουδέποτε μάς ξεχνά. Είναι ο μόνος, ο οποίος αγαπά τόν άνθρωπο μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού!
Μας επισκέπτεται συνέχεια πότε με την ασθένεια, πότε με την θλίψι, πότε με διάφορες δοκιμασίες.
Ο Χριστός είναι πού χτυπά την πόρτα εκάστου ανθρώπου καί λέγει:
«Ανοιξέ μου την πόρτα νά μπώ μέσα, και θα σέ κάνω κληρονόμο μου.» Εμείς αμπαρώνουμε καλά – καλά την πόρτα και δεν καταλαβαίνουμε ότι ό Χριστός μάς χτυπάει σωτήρια.
Πόσο εύκολα συγχωρεί ο Θεός!!! Αρκεί ο άνθρωπος νά Τού ανοίξη και να επιστρέψη διά της μετανοίας στον Θεό.
Ο διάβολος μάς τραβά πίσω, ό Θεός καί ό άγγελος φύλακας μάς σπρώχνουν μπροστά. Τώρα σέ όποιον θά κάνουμε υπακοή, εκεί καί θά πάμε.
