Ἕνα
ἀπό τά πιό ὄμορφα προσωνύμια πού ἀπέδωσαν στόν Χριστό καί οἱ μαθητές
του καί οἱ ἄνθρωποι πού τόν ἄκουγαν εἶναι τό «Ραββί», δηλαδή τό
«Διδάσκαλε».
Μάλιστα, τό προσωνύμιο αὐτό συνοδεύεται καί ἀπό ὁμολογία πίστης σ’ αὐτόν καί τήν ἀποστολή του: «Ραββί,
σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν. 1, 50).
«Διδάσκαλε, ἐσύ εἶσαι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐσύ εἶσαι ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ».
Ὁ
Χριστός εἶναι διδάσκαλος, εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ, δηλαδή Θεός ὁ ἴδιος, καί
βασιλιάς τοῦ Ισραήλ, βασιλιάς ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας δηλαδή, καθώς
σύμφωνα μέ τή διαθήκη, τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στόν Ἀβραάμ οἱ ἀπόγονοί
του θά βασιλέψουν στήν οἰκουμένη. Αυτές τίς τρεῖς ἰδιότητες τοῦ Κυρίου
τίς διασώζει ἡ Ἐκκλησία στούς αἰῶνες καί μᾶς τίς ὑπενθυμίζει!
Ὁ Χριστός ὡς ραββί
Ὁ Χριστὸς ἦταν «ραββί», διδάσκαλος ὄχι μόνο τῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ καὶ ὅλου του κόσμου, διότι ἡ διδασκαλία ἦταν ἡ ἵδια ἡ ἀποστολή του. Ἦρθε ὅμως γιὰ νὰ μᾶς δώσει ὄχι ἁπλῶς γνώσεις γιά τόνΘεό, ἀλλὰ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὸ χάρισμα ἢ τὴν ἰδιότητα τοῦ δασκάλου διδάσκουν μὲ βάση τὶς γνώσεις, τὴν κατάρτιση, τὸ ὅραμα ζωῆς τους. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν ἀξιοποίησε ἁπλῶς τὸν νόμο καὶ τοὺς προφῆτες, τὴν παράδοση δηλαδὴ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι «ραββὶ» διαφορετικός, διότι διδάσκει αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος εἶναι: τὴν ὁδὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν τρόπο τῆς Βασιλείας, τὴ συνάντηση καὶ τὴν κοινωνία δι’ αὐτοῦ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Χριστὸς εἶναι «ραββὶ» μοναδικός, διότι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διδάσκων καὶ ταυτόχρονα ὁ ἴδιος τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας του. Εἶναι «ραββὶ» ἀνεπανάληπτος!
Οἱ ραββί τοῦ αἰῶνος τούτου
Οἱ ἄνθρωποι στοὺς αἰῶνες ἀκολουθοῦμε διδασκάλους, ἰδεολόγους, φιλοσόφους, ἐκπροσώπους θρησκειῶν καί πολιτιστικῶν ρευμάτων. Ἡ διδασκαλία ὅμως τῶν σοφῶν του αἰῶνος τούτου μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε ἀποσπασματικὰ πτυχὲς τῆς ζωῆς: τὴν οἰκονομία, τὴν ποιότητα ζωῆς, τὴ γνώση, τὴν ἐπιστήμη. Ἡ μαθητεία κοντά τους, σημαντικὴ ἀσυζητητί, στὴν καλύτερη περίπτωση μᾶς βοηθᾶ νὰ φωτίσουμε πολλὰ ἀπὸ τὰ «πῶς» καὶ «γιατί;» τοῦ κόσμου τούτου. Μᾶς ἐξασφαλίζει μία σχετικὴ ποιότητα ζωῆς, διότι ξέρουμε ποῦ πρέπει νὰ ἐπενδύσουμε καὶ ποῦ ὄχι. Δικαιολογεῖ ὅμως τὰ πάθη μας, τὴν ἄρνησή μας νὰ δοῦμε τὴ ζωὴ στὴν προοπτική της ἄσκησης, τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὸ ἐγώ μας καὶ τῆς συνάντησης μὲ τὸν πλησίον μας. Δημιουργεῖ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἔχουμε χρόνο ἢ ὅτι ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνικὴ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσουν παράταση ζωῆς, θὰ ἀναστείλουν τὸν θάνατο γιὰ λογαριασμό μας. Κάποτε μᾶς πείθει γιὰ τὸν ἐκμηδενισμὸ τῆς ὕπαρξής μας, ἐφόσον οἱ σοφοί του κόσμου δὲν πιστεύουν σὲ Θεὸ καὶ αἰωνιότητα.
Ἡ Ἐκκλησία διαφυλάττει τόν Χριστό
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅμως διαφυλάττει τὴ μοναδικότητα, τὴ διαφορετικότητα καὶ τὸ ἀνεπανάληπτο τοῦ Κυρίου μας ὡς «ραββί».Μᾶς καλεῖ στὸν τρόπο τῆς πίστης, στὴ συνάντηση τῆς θείας εὐχαριστίας, στὴν ἀγάπη, στὴν ἄσκηση, στὴ μετάνοια, γιά νὰ γίνουμε μὲ τὴν σειρὰ μας μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Νὰ ἀφήσουμε τὸν ἴδιο νὰ εἰσέλθει στὴν καρδιά μας. Νὰ ἀκούσουμε τὸν λόγο του, νὰ τὸν μελετήσουμε καὶ νὰ τὸν κάνουμε πράξη στὴν ζωή μας. Καὶ νὰ ἔχουμε ὡς προτεραιότητα στὴ ζωή μας τὸ θεανδρικὸ του πρόσωπο καὶ τὴ σχέση μας μαζί του.
Ὁ Χριστός δίνει πληρότητα νοήματος, ἀπαντήσεις σὲ κάθε «γιατί;», σὲ κάθε «πῶς;» τοῦ κόσμου, ἀκόμη κι ἂν ἡ ἀπάντηση κάποτε χρειάζεται τὴν ὑπομονὴ τῆς σιωπῆς. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρνεῖται τὸν κόσμο, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τοῦ πονηροῦ τὸ ὁποῖο ἐνυπάρχει σ’ αὐτόν. Δὲν ἀρνεῖται τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἀλλὰ τὴν ἀπολυτοποίησή τους, τὴν πρόταξη τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς ἰδίους καὶ τοὺς οἰκείους σέ σχέση μέ τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ τὸν Θεό. Δὲν ἀρνεῖται τὰ κοσμικὰ σχήματα, ἀλλὰ τὴν θεοποίησή τους. Δὲν ἀρνεῖται τὶς ἀνθρώπινες ἀνάγκες, ἀλλὰ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ θηρευτή τοῦ ἄρτου, τῆς ἡδονῆς, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς κενοδοξίας.
Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκουμε τὴν αὐθεντικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἀκέραιη καὶ ἀκαινοτόμητη καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ τὴν διδασκαλία Τοῦ ἀνόθευτη. Καὶ γι’ αὐτὸ ὅταν γιορτάζουμε τὴν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, δίδουμε συνεχῶς τὴν ὑπόσχεση ὅτι ὁ Κύριος ὡς ὁ διδάσκαλος τῶν καρδιῶν καὶ τῆς ζωῆς μας θὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀναζητοῦμε γιὰ νὰ τὸν ζήσουμε καὶ νὰ τὸν μεταδώσουμε στοὺς ἑπόμενους. Ὅτι θά παλέψουμε νά εἴμαστε συνεχιστὲς τοῦ ἔργου του. Ἔχουμε τὴν βεβαιότητα τῆς ὑπόσχεσής του, ὅπως αὐτὴ ἀποτυπώνεται στὴν τελευταία ἐπὶ γῆς διδασκαλία του, ὅτι «θά εἶναι μαζί μας πάσας τὰς ἡμέρας» (Ματθ. 28,20). Ἂς μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἂς τὸν ἀναζητοῦμε στὴν Ἐκκλησία!
Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Ὁ Χριστός ὡς ραββί
Ὁ Χριστὸς ἦταν «ραββί», διδάσκαλος ὄχι μόνο τῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ καὶ ὅλου του κόσμου, διότι ἡ διδασκαλία ἦταν ἡ ἵδια ἡ ἀποστολή του. Ἦρθε ὅμως γιὰ νὰ μᾶς δώσει ὄχι ἁπλῶς γνώσεις γιά τόνΘεό, ἀλλὰ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὸ χάρισμα ἢ τὴν ἰδιότητα τοῦ δασκάλου διδάσκουν μὲ βάση τὶς γνώσεις, τὴν κατάρτιση, τὸ ὅραμα ζωῆς τους. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν ἀξιοποίησε ἁπλῶς τὸν νόμο καὶ τοὺς προφῆτες, τὴν παράδοση δηλαδὴ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι «ραββὶ» διαφορετικός, διότι διδάσκει αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος εἶναι: τὴν ὁδὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν τρόπο τῆς Βασιλείας, τὴ συνάντηση καὶ τὴν κοινωνία δι’ αὐτοῦ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Χριστὸς εἶναι «ραββὶ» μοναδικός, διότι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διδάσκων καὶ ταυτόχρονα ὁ ἴδιος τὸ περιεχόμενο τῆς διδασκαλίας του. Εἶναι «ραββὶ» ἀνεπανάληπτος!
Οἱ ραββί τοῦ αἰῶνος τούτου
Οἱ ἄνθρωποι στοὺς αἰῶνες ἀκολουθοῦμε διδασκάλους, ἰδεολόγους, φιλοσόφους, ἐκπροσώπους θρησκειῶν καί πολιτιστικῶν ρευμάτων. Ἡ διδασκαλία ὅμως τῶν σοφῶν του αἰῶνος τούτου μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε ἀποσπασματικὰ πτυχὲς τῆς ζωῆς: τὴν οἰκονομία, τὴν ποιότητα ζωῆς, τὴ γνώση, τὴν ἐπιστήμη. Ἡ μαθητεία κοντά τους, σημαντικὴ ἀσυζητητί, στὴν καλύτερη περίπτωση μᾶς βοηθᾶ νὰ φωτίσουμε πολλὰ ἀπὸ τὰ «πῶς» καὶ «γιατί;» τοῦ κόσμου τούτου. Μᾶς ἐξασφαλίζει μία σχετικὴ ποιότητα ζωῆς, διότι ξέρουμε ποῦ πρέπει νὰ ἐπενδύσουμε καὶ ποῦ ὄχι. Δικαιολογεῖ ὅμως τὰ πάθη μας, τὴν ἄρνησή μας νὰ δοῦμε τὴ ζωὴ στὴν προοπτική της ἄσκησης, τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὸ ἐγώ μας καὶ τῆς συνάντησης μὲ τὸν πλησίον μας. Δημιουργεῖ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἔχουμε χρόνο ἢ ὅτι ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνικὴ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσουν παράταση ζωῆς, θὰ ἀναστείλουν τὸν θάνατο γιὰ λογαριασμό μας. Κάποτε μᾶς πείθει γιὰ τὸν ἐκμηδενισμὸ τῆς ὕπαρξής μας, ἐφόσον οἱ σοφοί του κόσμου δὲν πιστεύουν σὲ Θεὸ καὶ αἰωνιότητα.
Ἡ Ἐκκλησία διαφυλάττει τόν Χριστό
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅμως διαφυλάττει τὴ μοναδικότητα, τὴ διαφορετικότητα καὶ τὸ ἀνεπανάληπτο τοῦ Κυρίου μας ὡς «ραββί».Μᾶς καλεῖ στὸν τρόπο τῆς πίστης, στὴ συνάντηση τῆς θείας εὐχαριστίας, στὴν ἀγάπη, στὴν ἄσκηση, στὴ μετάνοια, γιά νὰ γίνουμε μὲ τὴν σειρὰ μας μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Νὰ ἀφήσουμε τὸν ἴδιο νὰ εἰσέλθει στὴν καρδιά μας. Νὰ ἀκούσουμε τὸν λόγο του, νὰ τὸν μελετήσουμε καὶ νὰ τὸν κάνουμε πράξη στὴν ζωή μας. Καὶ νὰ ἔχουμε ὡς προτεραιότητα στὴ ζωή μας τὸ θεανδρικὸ του πρόσωπο καὶ τὴ σχέση μας μαζί του.
Ὁ Χριστός δίνει πληρότητα νοήματος, ἀπαντήσεις σὲ κάθε «γιατί;», σὲ κάθε «πῶς;» τοῦ κόσμου, ἀκόμη κι ἂν ἡ ἀπάντηση κάποτε χρειάζεται τὴν ὑπομονὴ τῆς σιωπῆς. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρνεῖται τὸν κόσμο, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τοῦ πονηροῦ τὸ ὁποῖο ἐνυπάρχει σ’ αὐτόν. Δὲν ἀρνεῖται τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἀλλὰ τὴν ἀπολυτοποίησή τους, τὴν πρόταξη τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς ἰδίους καὶ τοὺς οἰκείους σέ σχέση μέ τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ τὸν Θεό. Δὲν ἀρνεῖται τὰ κοσμικὰ σχήματα, ἀλλὰ τὴν θεοποίησή τους. Δὲν ἀρνεῖται τὶς ἀνθρώπινες ἀνάγκες, ἀλλὰ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ θηρευτή τοῦ ἄρτου, τῆς ἡδονῆς, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς κενοδοξίας.
Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκουμε τὴν αὐθεντικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἀκέραιη καὶ ἀκαινοτόμητη καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ τὴν διδασκαλία Τοῦ ἀνόθευτη. Καὶ γι’ αὐτὸ ὅταν γιορτάζουμε τὴν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, δίδουμε συνεχῶς τὴν ὑπόσχεση ὅτι ὁ Κύριος ὡς ὁ διδάσκαλος τῶν καρδιῶν καὶ τῆς ζωῆς μας θὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀναζητοῦμε γιὰ νὰ τὸν ζήσουμε καὶ νὰ τὸν μεταδώσουμε στοὺς ἑπόμενους. Ὅτι θά παλέψουμε νά εἴμαστε συνεχιστὲς τοῦ ἔργου του. Ἔχουμε τὴν βεβαιότητα τῆς ὑπόσχεσής του, ὅπως αὐτὴ ἀποτυπώνεται στὴν τελευταία ἐπὶ γῆς διδασκαλία του, ὅτι «θά εἶναι μαζί μας πάσας τὰς ἡμέρας» (Ματθ. 28,20). Ἂς μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἂς τὸν ἀναζητοῦμε στὴν Ἐκκλησία!
Γραπτό κήρυγμα της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
