Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ εἶναι τὸ
συγκλονιστικὸ ἐπιστέγασμα τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου, ἡ τελικὴ ἀποκατάσταση
τῆς ὅλης δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μέχρι τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ
συστενάζει καὶ θὰ συνωδίνει μὲ τὸν ἐκπεσόντα στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο. Τὰ
πρωτόγνωρα γεγονότα θὰ συγκλονίσουν τὴ σύμπασα κτίση, φυσικὴ καὶ
πνευματική, ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους. Ἀκόμα «καὶ αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν
(οἱ ἀγγελικὲς τάξεις) σαλευθήσονται». Τὰ γεγονότα αὐτὰ θὰ εἶναι ἡ
ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἡ ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος, ἡ θριαμβευτικὴ παρουσία
τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ τελικὴ κρίση τῶν ἀνθρώπων (Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω).
Θὰ προηγηθοῦν πολλὰ τρομακτικὰ σημεῖα πρὶν ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ προκαλέσουν μεγάλο φόβο στοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ καὶ μεγάλη σύγχυση. Θὰ φανερωθοῦν πολλοὶ ψευδόχριστοι. Ὁ καθένας θὰ διατείνεται ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας. Θὰ ἐμφανιστοῦν καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆτες, ποὺ θὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ξέρουν ποῦ κρύβεται ὁ Χριστός. Θὰ κάνουν καὶ θαύματα, «σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς».
Ὁ Χριστὸς ὅμως προειδοποιεῖ: «Τότε, ἂν σᾶς πεῖ κάποιος: Νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστὸς ἢ ἐδῶ, μὴν πιστέψετε. Ἂν σᾶς ποῦν: Νά, εἶναι στὴν ἔρημο, μὴ βγῆτε νὰ τὸν ψάξετε. Ἂν σᾶς ποῦν: Νά, μέσα σὲ κρυφὰ δωμάτια εἶναι κρυμμένος, μὴν πιστέψετε. Γιατί, ὅπως βγαίνει ἡ ἀστραπὴ ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ φαίνεται ἀμέσως ὣς τὴ δύση, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου. Ὁλοφάνερη δηλαδὴ καὶ ἄμεσα ἀντιληπτὴ ἀπὸ ὅλη τὴν οἰκουμένη (Ματθ. 24, 23-27).
Τὸ στοιχεῖο αὐτό, ὅτι ἡ δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶναι ἀπολύτως φανερὴ σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους, τονίζεται ἰδιαιτέρως. Ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, ὅλοι οἱ λαοί, Χριστιανοὶ καὶ μή, θὰ τὸν ἰδοῦν. Ὁ Χριστὸς θὰ ἔλθει «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς». Ἡ θέα του ὅμως δὲν θὰ προκαλέσει τὰ ἴδια συναισθήματα σὲ ὅλους. Δὲν θὰ χαροῦν ὅλοι μὲ τὴν παρουσία του. Ὅσοι ἀρνήθηκαν νὰ τὸν πιστέψουν καὶ τὸν ἀπέρριψαν, θὰ θρηνήσουν βλέποντάς τον καὶ θὰ κλάψουν. «Καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς» (Ματθ. 24, 30).
Οἱ Χριστιανοὶ θὰ δοκιμαστοῦν δυνατὰ καὶ μὲ ἄλλους τρόπους πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ ἐξουσίες τοῦ σκότους, φυσικὲς καὶ πνευματικές, συνασπισμένες ὑπὸ τὸ «θηρίον», ὅλοι αὐτοὶ «μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, (δι)ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καὶ Βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί».
Εἶναι λάθος λοιπὸν νὰ ἑστιάζουμε μόνο στὰ ἐπερχόμενα δεινὰ καὶ νὰ γεμίζουν φόβο καὶ τρόμο οἱ ψυχές μας. Ἂς βλέπουμε ὅτι ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐπικείμενη συντριπτικὴ νίκη τοῦ Ἀρνίου. Ὁ δράκοντας, ὁ ἀρχαῖος ὄφις, «ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην», καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης του, θὰ βληθοῦν «εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. 17, 14. 19, 20. 20, 1, 10).
Ὁ Χριστὸς ἄλλωστε μᾶς λέει, νὰ ἀναθαρρήσουμε καὶ νὰ χαροῦμε γι’ αὐτό. «Ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν». Νὰ τὸν περιμένουμε μὲ ἀναπτερωμένο φρόνημα, μὲ τὸ κεφάλι ψηλά. Βαδίζουμε πρὸς τὴν ἀπόλυτη συντριβὴ τοῦ κακοῦ. Θάρρος! λέει ὁ Χριστός, «ἔρχομαι ταχύ! Ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ!» (Λουκ. 21, 28. Ἀποκ. 22, 21).
Θὰ προηγηθοῦν πολλὰ τρομακτικὰ σημεῖα πρὶν ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ προκαλέσουν μεγάλο φόβο στοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ καὶ μεγάλη σύγχυση. Θὰ φανερωθοῦν πολλοὶ ψευδόχριστοι. Ὁ καθένας θὰ διατείνεται ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας. Θὰ ἐμφανιστοῦν καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆτες, ποὺ θὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ξέρουν ποῦ κρύβεται ὁ Χριστός. Θὰ κάνουν καὶ θαύματα, «σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς».
Ὁ Χριστὸς ὅμως προειδοποιεῖ: «Τότε, ἂν σᾶς πεῖ κάποιος: Νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστὸς ἢ ἐδῶ, μὴν πιστέψετε. Ἂν σᾶς ποῦν: Νά, εἶναι στὴν ἔρημο, μὴ βγῆτε νὰ τὸν ψάξετε. Ἂν σᾶς ποῦν: Νά, μέσα σὲ κρυφὰ δωμάτια εἶναι κρυμμένος, μὴν πιστέψετε. Γιατί, ὅπως βγαίνει ἡ ἀστραπὴ ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ φαίνεται ἀμέσως ὣς τὴ δύση, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου. Ὁλοφάνερη δηλαδὴ καὶ ἄμεσα ἀντιληπτὴ ἀπὸ ὅλη τὴν οἰκουμένη (Ματθ. 24, 23-27).
Τὸ στοιχεῖο αὐτό, ὅτι ἡ δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶναι ἀπολύτως φανερὴ σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους, τονίζεται ἰδιαιτέρως. Ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, ὅλοι οἱ λαοί, Χριστιανοὶ καὶ μή, θὰ τὸν ἰδοῦν. Ὁ Χριστὸς θὰ ἔλθει «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς». Ἡ θέα του ὅμως δὲν θὰ προκαλέσει τὰ ἴδια συναισθήματα σὲ ὅλους. Δὲν θὰ χαροῦν ὅλοι μὲ τὴν παρουσία του. Ὅσοι ἀρνήθηκαν νὰ τὸν πιστέψουν καὶ τὸν ἀπέρριψαν, θὰ θρηνήσουν βλέποντάς τον καὶ θὰ κλάψουν. «Καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς» (Ματθ. 24, 30).
Οἱ Χριστιανοὶ θὰ δοκιμαστοῦν δυνατὰ καὶ μὲ ἄλλους τρόπους πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ ἐξουσίες τοῦ σκότους, φυσικὲς καὶ πνευματικές, συνασπισμένες ὑπὸ τὸ «θηρίον», ὅλοι αὐτοὶ «μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, (δι)ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καὶ Βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί».
Εἶναι λάθος λοιπὸν νὰ ἑστιάζουμε μόνο στὰ ἐπερχόμενα δεινὰ καὶ νὰ γεμίζουν φόβο καὶ τρόμο οἱ ψυχές μας. Ἂς βλέπουμε ὅτι ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐπικείμενη συντριπτικὴ νίκη τοῦ Ἀρνίου. Ὁ δράκοντας, ὁ ἀρχαῖος ὄφις, «ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην», καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης του, θὰ βληθοῦν «εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. 17, 14. 19, 20. 20, 1, 10).
Ὁ Χριστὸς ἄλλωστε μᾶς λέει, νὰ ἀναθαρρήσουμε καὶ νὰ χαροῦμε γι’ αὐτό. «Ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν». Νὰ τὸν περιμένουμε μὲ ἀναπτερωμένο φρόνημα, μὲ τὸ κεφάλι ψηλά. Βαδίζουμε πρὸς τὴν ἀπόλυτη συντριβὴ τοῦ κακοῦ. Θάρρος! λέει ὁ Χριστός, «ἔρχομαι ταχύ! Ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ!» (Λουκ. 21, 28. Ἀποκ. 22, 21).
π. Δημητρίου Μπόκου
