Μιλάμε για την αγάπη αλλά δεν την πράττουμε.
Όπως και με την προσευχή και την μετάνοια και την ταπείνωση…
Μιλάμε για τον Σταυρό, αλλά τον δικό μας τον σταυρό τον αρνούμαστε.
Μιλάμε για τον Χριστό, αλλά δεν ζούμε χριστιανικά.
Μιλάμε ο ένας στον άλλον, αλλά δεν επικοινωνούμε.
Λέμε ότι έχουμε σχέση μεταξύ μας, αλλά δεν ενώνονται οι ψυχές και οι καρδιές μας.
Μιλάμε για την αλήθεια υποκρινόμενοι.
Με μια φράση…
Αυτοαναιρούμαστε καθώς αυτοπροβαλόμαστε.
Εάν δεν δούμε την πραγματικότητά μας κατάματα και δεν θελήσουμε πραγματικά να αλλάξουμε, τότε δεν έχουν νόημα τα λόγια μας.
Ο λόγος έχει αξία όταν γίνεται πραγματικότητα.
Καλές οι θεωρίες μας, όμως οι πράξεις μας μετράνε.
Καλές και οι αναρτήσεις μας, αλλά χωρίς ανάλογη ζωή, απλά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
Τουλάχιστον μια μικρή προσπάθεια, ένα φιλότιμο, θέλει να δει ο Θεός.
Διότι όσο κι αν μακρυά κι αν κοιτάς, δεν θα φτάσεις εκεί εάν δεν μπεις στην διαδικασία να ταξιδέψεις. Και στο ταξίδι μπορεί να συναντήσεις μεγάλες δυσκολίες αλλά και μεγάλες ευλογίες. Το θέμα είναι να μπεις στην διαδικασία αυτού του ταξιδιού της εξέλιξής σου, της πνευματικής σου προόδου, ώστε η ελπίδα σου να έχει και νόημα και ουσία…
Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις αλαζονικές ομολογίες μας κι ας ζήσουμε έστω λίγο με το φρόνημα και το πνεύμα που μας δίδαξε με το παράδειγμά του, ο Χριστός μας.
Διότι ο άνθρωπος που ζει όπως θέλει ο Χριστός παύει να έχει όλες εκείνες τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ που τον κάνουν να συμπεριφέρεται ως αυθεντία ή ως κριτής των πάντων ή ως διασώστης της Εκκλησίας, μόνο και μόνο για να καμουφλάρει την πνευματική του αδράνεια και την εμπαθή ζωή του…
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
