Δεν θα πρέπει
να έχουμε ως σκοπό της ζωής μας την δόξα και την αναγνώριση.
Αντί για δόξα, τιμές και εξουσίες ας επιδιώκουμε την ενάρετη ζωή.
Η επίγεια δόξα είναι μια κατάσταση που εύκολα αλλάζει και χάνεται. Ακόμα όμως κι αν η δόξα και αναγνώριση που έχουμε κατακτήσει είναι σταθερή δεν έχει καμία αξία, μιας και δεν μας ωφελεί πνευματικά. Αντιθέτως πολλές φορές γίνεται η αιτία, πολλοί χριστιανοί να χάνονται μέσα στην έπαρση και την υπερηφάνεια, με ότι συνεπάγεται αυτό.
Η επιδίωξη της δόξας των ανθρώπων είναι ένα σαράκι πολλών χριστιανών.
Επιδιώκουν την δόξα των ανθρώπων, την αναγνώρισή τους επειδή δεν τα έχουνε βρει με τον εαυτό τους.
Ο άνθρωπος που είναι καλά με τον εαυτό του, δεν επιδιώκει να αποδείξει κάτι στους άλλους, δεν απαιτεί αναγνώριση και τιμές από τους άλλους, δεν μάχεται να αποκτήσει εξουσία και ανώτερες θέσεις. Έχει ειρήνη μέσα του. Ξέρει ποιος είναι, ξέρεις ποιος δεν είναι. Πάντα προσπαθεί για το καλύτερο αλλά δεν πέφτει στην παγίδα ν' αγωνίζεται να ξεπεράσει τους άλλους.
Ο άνθρωπος του Θεού θέλει πάντα να πράττει το καλό. Ο κομπλεξικός άνθρωπος πάντα προσπαθεί να νικήσει τους άλλους.
Άλλο είναι να προσπαθείς πάντα να βελτιώνεσαι και άλλο πάντα να προσπαθείς να νικήσεις τους άλλους.
Ο άνθρωπος της αρετής ποθεί να ευαρεστεί τον Θεό με την ζωή του και να βοηθά τον συνάνθρωπό του με κάθε ευκαιρία. Ό,τι κάνει, το κάνει με αγάπη και όχι για να φανεί στα μάτια των άλλων.
Ο άνθρωπος της δόξας και των τιμών ποθεί να κτίσει ένα καλό όνομα και να το διατηρήσει με κάθε κόστος, ποθεί να πάρει κάποια ανώτερη θέση με κάθε τρόπο, ποθεί να δοξαστεί ακόμα και για λάθος λόγους.
Όλοι οι Θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ότι: "Η υπερηφάνεια είναι μεγάλο κακό και καταστρέφει την ψυχή του ανθρώπου".
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης σημειώνει: «Αιτία της υπερηφάνειας, ως επί το πλείστον, είναι η αρχομανία και η σχετική μ’αυτήν εξουσία».
Γιατί λοιπόν να επιμένουμε με εμμονή στην απόκτηση εξουσίας και δόξας και τιμής από τους ανθρώπους, όταν γνωρίζουμε καλά ότι δι’αυτού του τρόπου ζωής οδηγούμαστε στην απώλεια;
Ας αγαπήσουμε την ησυχία και την ταπείνωση. Ας πάψουμε να ζούμε με την έννοια της αναγνώρισης και της καταξίωσης.
Αντί να μαχόμαστε να νικήσουμε τους άλλους, ας αγωνιστούμε να νικήσουμε τον εγωισμό μας που μας οδηγεί μακρυά από τον Θεό και τους συνανθρώπους μας.
Ας προσπαθήσουμε αντί να εστιάζουμε στα επίγεια και κοσμικά, στα εφήμερα και παροδικά, να εστιάζουμε στα αιώνια και άφθαρτα που ο Φιλάνθρωπος Θεός μας χαρίζει.
Όπως το σκοτάδι είναι ξένο από το φως, το ίδιο ξένο είναι και ο υπερήφανος άνθρωπος -που πάντα επιδιώκει την αυτοπροβολή, την δόξα των ανθρώπων και τις κοσμικές τιμές και εξουσίες- από την Χάρη του Θεού.
Μην ζηλεύουμε τους δοξασμένους, τους τιμημένους, τους δυνατούς της γης. Διότι η δόξα και η τιμή και η δύναμής τους παύει να υφίσταται στον τάφο τους.
Να ζηλεύουμε και να προσπαθούμε να μιμηθούμε την ζωή εκείνων που κατάφεραν να απαλλαγούν από το σαράκι της αναγνώρισης, από τον πειρασμό της δόξας των ανθρώπων και προτίμησαν την δόξα του Θεού που έρχεται μέσα από την ταπείνωση και την απλότητα, την αφάνεια και την σιωπή, την άσκηση και την μετάνοια.
Να ζηλεύουμε εκείνους που με
μια σκούπα στο χέρι,
απλώνοντας βρεγμένα ρούχα,
πλένοντας πιάτα και ποτήρια,
σφουγγαρίζοντας σκάλες και διαδρόμους,
καθαρίζοντας φασολάκια και πατάτες...
κατάφεραν μέσα στην αφάνειά τους,
μέσα στην αδοξία τους,
μέσα στην σιωπή και την ταπείνωσή τους
να γίνουνε κοινωνοί της Χάρης του Θεού.
Όχι γιατί δεν είχανε θέσεις και αξιώματα,
(αυτό δεν είναι που φέρνει την Χάρη του Θεού)
αλλά διότι κατάλαβαν ότι σκοπός της ζωής
δεν είναι η επίγεια επιτυχία αλλά η αιώνια.
Και αυτό κατορθώνεται μόνο όταν ο άνθρωπος
αρνηθεί το εγώ του και πλέον ζει ταπεινά,
σηκώσει τον σταυρό του χωρίς γογγυσμούς και μιζέρια
και ακολουθήσει με πίστη και ελπίδα τον Χριστό μας
στον οποίο μόνο ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.
Αντί για δόξα, τιμές και εξουσίες ας επιδιώκουμε την ενάρετη ζωή.
Η επίγεια δόξα είναι μια κατάσταση που εύκολα αλλάζει και χάνεται. Ακόμα όμως κι αν η δόξα και αναγνώριση που έχουμε κατακτήσει είναι σταθερή δεν έχει καμία αξία, μιας και δεν μας ωφελεί πνευματικά. Αντιθέτως πολλές φορές γίνεται η αιτία, πολλοί χριστιανοί να χάνονται μέσα στην έπαρση και την υπερηφάνεια, με ότι συνεπάγεται αυτό.
Η επιδίωξη της δόξας των ανθρώπων είναι ένα σαράκι πολλών χριστιανών.
Επιδιώκουν την δόξα των ανθρώπων, την αναγνώρισή τους επειδή δεν τα έχουνε βρει με τον εαυτό τους.
Ο άνθρωπος που είναι καλά με τον εαυτό του, δεν επιδιώκει να αποδείξει κάτι στους άλλους, δεν απαιτεί αναγνώριση και τιμές από τους άλλους, δεν μάχεται να αποκτήσει εξουσία και ανώτερες θέσεις. Έχει ειρήνη μέσα του. Ξέρει ποιος είναι, ξέρεις ποιος δεν είναι. Πάντα προσπαθεί για το καλύτερο αλλά δεν πέφτει στην παγίδα ν' αγωνίζεται να ξεπεράσει τους άλλους.
Ο άνθρωπος του Θεού θέλει πάντα να πράττει το καλό. Ο κομπλεξικός άνθρωπος πάντα προσπαθεί να νικήσει τους άλλους.
Άλλο είναι να προσπαθείς πάντα να βελτιώνεσαι και άλλο πάντα να προσπαθείς να νικήσεις τους άλλους.
Ο άνθρωπος της αρετής ποθεί να ευαρεστεί τον Θεό με την ζωή του και να βοηθά τον συνάνθρωπό του με κάθε ευκαιρία. Ό,τι κάνει, το κάνει με αγάπη και όχι για να φανεί στα μάτια των άλλων.
Ο άνθρωπος της δόξας και των τιμών ποθεί να κτίσει ένα καλό όνομα και να το διατηρήσει με κάθε κόστος, ποθεί να πάρει κάποια ανώτερη θέση με κάθε τρόπο, ποθεί να δοξαστεί ακόμα και για λάθος λόγους.
Όλοι οι Θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ότι: "Η υπερηφάνεια είναι μεγάλο κακό και καταστρέφει την ψυχή του ανθρώπου".
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης σημειώνει: «Αιτία της υπερηφάνειας, ως επί το πλείστον, είναι η αρχομανία και η σχετική μ’αυτήν εξουσία».
Γιατί λοιπόν να επιμένουμε με εμμονή στην απόκτηση εξουσίας και δόξας και τιμής από τους ανθρώπους, όταν γνωρίζουμε καλά ότι δι’αυτού του τρόπου ζωής οδηγούμαστε στην απώλεια;
Ας αγαπήσουμε την ησυχία και την ταπείνωση. Ας πάψουμε να ζούμε με την έννοια της αναγνώρισης και της καταξίωσης.
Αντί να μαχόμαστε να νικήσουμε τους άλλους, ας αγωνιστούμε να νικήσουμε τον εγωισμό μας που μας οδηγεί μακρυά από τον Θεό και τους συνανθρώπους μας.
Ας προσπαθήσουμε αντί να εστιάζουμε στα επίγεια και κοσμικά, στα εφήμερα και παροδικά, να εστιάζουμε στα αιώνια και άφθαρτα που ο Φιλάνθρωπος Θεός μας χαρίζει.
Όπως το σκοτάδι είναι ξένο από το φως, το ίδιο ξένο είναι και ο υπερήφανος άνθρωπος -που πάντα επιδιώκει την αυτοπροβολή, την δόξα των ανθρώπων και τις κοσμικές τιμές και εξουσίες- από την Χάρη του Θεού.
Μην ζηλεύουμε τους δοξασμένους, τους τιμημένους, τους δυνατούς της γης. Διότι η δόξα και η τιμή και η δύναμής τους παύει να υφίσταται στον τάφο τους.
Να ζηλεύουμε και να προσπαθούμε να μιμηθούμε την ζωή εκείνων που κατάφεραν να απαλλαγούν από το σαράκι της αναγνώρισης, από τον πειρασμό της δόξας των ανθρώπων και προτίμησαν την δόξα του Θεού που έρχεται μέσα από την ταπείνωση και την απλότητα, την αφάνεια και την σιωπή, την άσκηση και την μετάνοια.
Να ζηλεύουμε εκείνους που με
μια σκούπα στο χέρι,
απλώνοντας βρεγμένα ρούχα,
πλένοντας πιάτα και ποτήρια,
σφουγγαρίζοντας σκάλες και διαδρόμους,
καθαρίζοντας φασολάκια και πατάτες...
κατάφεραν μέσα στην αφάνειά τους,
μέσα στην αδοξία τους,
μέσα στην σιωπή και την ταπείνωσή τους
να γίνουνε κοινωνοί της Χάρης του Θεού.
Όχι γιατί δεν είχανε θέσεις και αξιώματα,
(αυτό δεν είναι που φέρνει την Χάρη του Θεού)
αλλά διότι κατάλαβαν ότι σκοπός της ζωής
δεν είναι η επίγεια επιτυχία αλλά η αιώνια.
Και αυτό κατορθώνεται μόνο όταν ο άνθρωπος
αρνηθεί το εγώ του και πλέον ζει ταπεινά,
σηκώσει τον σταυρό του χωρίς γογγυσμούς και μιζέρια
και ακολουθήσει με πίστη και ελπίδα τον Χριστό μας
στον οποίο μόνο ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
