Δεν
ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν
αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την
ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου.
Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.
Όμως πες μου σε παρακαλώ, πως να μην γεμίσεις ελπίδα όταν βλέπεις τον
ίδιο τον Θεό να ταπεινώνεται, να κενώνεται και να καταδέχεται όχι μόνο
να γίνει άνθρωπος αλλά να γεννηθεί σε ένα στάβλο, σε μια φάντη; Είναι
δυνατόν να μην νιώσεις δύναμη
γνωρίζοντας ότι ο Θεός δεν ντρέπεται, δεν σιχαίνεται και δεν
αποστρέφεται το σκοτάδι και την βρωμιά σου; Δεν φοβάται να λερωθεί αρκεί
να ξέρει ότι θέλεις να ζήσεις;
Γι’ αυτό μην ακούς όλους εκείνους τους γδάρτες ονείρων, που σε γεμίζουν
ενοχές λέγοντας σου ότι ο Θεός σιχαίνεται εσένα και τα λάθη σου. Όχι
μόνο δεν σε αποστρέφεται αλλά ακριβώς γι΄αυτό ήρθε στο κόσμο, για να
συναντήσει όλους εκείνους που ενώ νιώθουν μηδενικά λαχταρούν να γίνουν
φάντες. Άλλωστε δεν θα κριθούμε από αυτό που είμαστε αλλά από εκείνο που
λαχταρήσαμε να γίνουμε.
