Η γλώσσα των χριστιανών είναι το παράδειγμα. Όσα κηρύγματα κι αν
κάνουμε δεν έχουμε τίποτα να πούμε εάν ο τρόπος που ζούμε είναι
ψεύτικος. Δηλαδή ξενιτεμένος από το βίωμα μας.
Όμως ας προσέξουμε, γιατί εδώ είναι που εισέρχεται ο ευσεβισμός και ηθικισμός της τελειομανίας και ενοχοποίησης.
Το ότι διδάσκουμε με το παράδειγμα μας, δεν σημαίνει ότι διδάσκουμε
με την τελειότητα μας. Παράδειγμα σημαίνει είμαι αληθινός σε ότι κάνω.
Και στην αρετή και στην αμαρτία μου και στην νίκη και στην ήττα μου.
Παράδειγμα δεν είναι μόνο τα κατορθώματα μας, αλλά και η συντριβή
μας, η ταπείνωση και παραδοχή, η ελπίδα, η αναγνώριση της ρακένδυτης
φύσης μας. Δεν διδάσκει μόνο η «αρετή» αλλά και η συντριβή.
Τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποι μας, δεν θα μας κατηγορήσουν επειδή
είμασταν αδύναμοι και ειλικρινείς στα λάθη μας, αλλά γιατί υποδυόμαστε
τον ρόλο του «τέλειου» και «άψογου», επικριτή των πάντων, ενώ στην
πραγματικότητα είχαμε τα μαύρα μας τα χάλια.
Γιατί παράδειγμα δεν είναι η τελειότητα, αλλά η αληθινότητα μας.
π.Λίβυος
