Αυτή είναι μια φράση του Ν.Γ.Πεντζίκη, που συνοψίζει μια μεγάλη αλήθεια,
ότι εάν η πίστη σου και η σχέση σου με τον Θεό δεν έχει χαρά τότε είναι
ένα μεγάλο ψυχικό βάσανο. Η πίστη δεν είναι ψυχαναγκασμός αλλά οξυγόνο
για την ζωή μας.
Διαφορετικά γεμίζεις ενοχές, φόβο και μεταφυσική ανασφάλεια. Έχεις
νεύρα, γίνεσαι δύστροπος και μίζερος. Σου φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Ιδιαιτέρως δε εκείνοι που δεν πάνε εκκλησία και κάνουν ότι θέλουν στην ζωή τους.
Αυτούς δεν τους αντέχεις γι’ αυτό
και τους πολεμάς. Όχι βέβαια όπως θέλεις να φαίνεται, ως αρνητές της
πίστεως, άλλωστε δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από συνηγόρους, αλλά διότι
σου θυμίζουν εκείνα που ζουν ακόμη μέσα σου και ξεροσταλιάζουν στην θέα
του ανικανοποίητου.
Θυμάμαι που έλεγε ο Άγιος Πορφύριος,
«ότι κάνεις με αγγαρεία κλωτσάει η ψυχή, αντιδρά… Όσο μπορείτε να
νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’
απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε την χαρά του Χριστού…».
Την πίστη λοιπόν και την σχέση με
τον Θεό, πρέπει να την κάνεις κέφι, να την χαίρεσαι. Να λάμπει το
πρόσωπο σου, το σώμα σου να σκιρτά, στο βλέμμα σου οι άνθρωποι να
συναντούν την αγάπη, την κατανόηση, την ελπίδα και το φως. Να σε κοιτούν
και να λένε, "πόσο θα ήθελα να έχω το κέφι αυτού του ανθρώπου . Που
είπαμε ότι πιστεύει ; …
