Κάτω
από έναν έναστρο ουρανό ήρθε το θείο βρέφος στην γη… μέσα στην σιωπή, μέσα στην
αφάνεια, την ταπείνωση και την απλότητα.
Ο Χριστός
έρχεται κάθε χρόνο να γεννηθεί σιωπηλά μέσα στην βοή των Χριστουγέννων, έρχεται
να γεννηθεί χωρίς να απαιτεί την προσοχή μας, ζητώντας από τον κόσμο μόνο μία μικρή ακρούλα ώστε εκεί
από την γωνιά της ταπείνωσης να μεταμορφώσει τον κόσμο…
Τα
Χριστούγεννα όλοι μας «αναγκαζόμαστε» να είμαστε χαρούμενοι, να είμαστε ξένοιαστοι,
να δείχνουμε ευτυχείς λες και μία αόρατη δύναμη μας καταδυναστεύει ώστε να ζούμε
αυτές τις ημέρες μέσα σε μία ψευτοφιλανθρωπία, μέσα σε μία ψευτοκατάνηξη!
Η αναγκαιότητα
του «Πνεύματος των Χριστουγέννων» είναι δυστυχώς άλλο ένα κατασκεύασμα της διεστραμμένης
σκέψης μας. Το «Πνεύμα» αυτό παραγκωνίζει –αν δεν εξαφανίζει τελείως- τον Χριστό
ο οποίος είναι το κεντρικό και τιμώμενο πρόσωπο της εορτής. Και όμως όλα όσα κάνουν
οι άνθρωποι σήμερα εν όψει των εορτών (αγαθοεργίες, τραπέζια, εορτασμούς) τα κάνουν
όχι για την Αγάπη του Χριστού (που θα έπρεπε) αλλά διότι όπως λένε «οι μέρες το
επιβάλλουν». Χαίρονται όχι γιατί ο Θεός έγινε Άνθρωπος αλλά διότι έτσι πρέπει
να γίνει! Εορτάζουν όχι διότι ο Θεός μας αγαπά αλλά διότι είναι ευκαιρία στις εορτές
να μαζέψουμε δώρα, να πάμε ταξίδι, να κάνουμε διακοπές, να φάμε περισσότερο. Και
φυσικά τα θεωρούμε όλα αυτά φυσιολογικά, διότι «έτσι κάνουν όλοι, διότι έτσι σκέφτονται
όλοι»!
Το
τραγικό είναι το να θεωρούμε ότι για να κοιτάξουμε τον διπλανό μας πρέπει «οι μέρες
να το επιβάλουν» και όχι το ότι είμαστε χριστιανοί, είμαστε άνθρωποι! Διότι αυτές
οι ημέρες θα έρθουν και θα φύγουν και μαζί με αυτές θα εξαφανιστεί και η όποια
διάθεση είχαμε για αγαθοεργίες, για φιλανθρωπίες, για συγχωρετικότητα. Άρα λοιπόν
καλό θα ήταν να βάλουμε στην άκρη αυτό το «Πνεύμα των Χριστουγέννων» και να βάλουμε
στο κέντρο αυτών των ημερών αλλά και όλης της ζωής μας τον Χριστό, διότι μόνο τότε
νομίζω ότι θα ζούμε σαν Χριστιανοί σαν δηλαδή άνθρωποι που όχι απλά βαπτίστηκαν
και χρίστηκαν με Άγιο μύρο, αλλά άνθρωποι που προσπαθούν να ζουν μία Χριστομίμητη
ζωή.
Ο Χριστιανός
που δεν ζει μαζί με τον Χριστό, αλλά τον έχει βγάλει από την ζωή του, έχει βγάλει
μόνος του τον εαυτό του από την Εκκλησία Του.
Οι
εορτές της Εκκλησίας μας έχουν σκοπό να μας κάνουν αγιότερους αφουγκραζόμενοι όλα
αυτά τα υψηλά πνευματικά νοήματα της κάθε εορτής που θα μας οδηγήσουν σε μία ασκητικότερη
διάθεση, σε μία πιο συνειδητοποιημένη στάση ζωής.
Η ανθρωπότητα
λοιπόν θα εορτάσει με ξέφρενους ρυθμούς "Χριστούγεννα". Ο Χριστός θα αχνοφαίνεται
και πάλι πίσω από το καταναλωτικό όργιο που έχει στηθεί ανά τον κόσμο….και όμως
εκεί πίσω από όλα αυτά ο Χριστός δεν παραπονείται, αλλά περιμένει τον κάθε έναν
από εμάς.... να ανοίξουμε το παγωμένο σπήλαιο της καρδιάς μας ώστε να εισέλθει και
να το ζεστάνει μεταμορφώνοντάς το σε πνευματικό παλάτι.
Ας
τιμούν το "Πνεύμα των Χριστουγέννων" όλοι αυτοί που παρασύρθηκαν από την
εκκοσμίκευση
των εορτών (δικαίωμά τους), ας προσπαθήσουμε όμως εμείς να τιμήσουμε με
την ζωή
μας όχι μόνο αυτές τις όντως Άγιες Ημέρες το πρόσωπο εκείνο που έκανε
Καινά τα πάντα...όχι με αυτά που είπε ή έκανε αλλά με αυτό που Είναι,
Αυτόν που είναι η Ελπίδα μας, η Αγάπη μας,
ο Θεάνθρωπός μας… τον Χριστό!
Καλά Χριστούγεννα...
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
