Γιατί λέτε να αρνήθηκαν στην Παναγία
κατάλυμα οι άνθρωποι της Βηθλεέμ; Ολόκληρη πόλη δεν βρέθηκε κάποιος να
πάρει στο σπίτι του, μια μικρή έγκυο γυναίκα; Νομίζω ότι αυτή η άρνηση
φιλοξενίας, κρύβει κάτι βαθύτερο. Κρύβει την άρνηση αυτού το κόσμου, να
φιλοξενήσει την αγνότητα, την αθωότητα και καθαρότητα. Στο πρόσωπο της
Παναγίας, οι άνθρωποι αρνούνται το θαύμα του Θεού στην ζωή.
Μην μας προκαλεί εντύπωση, διότι αυτή η άρνηση είναι και δική μας. Καθημερινά αρνούμαστε στο Χριστό
να γεννηθεί μέσα μας. Του κλείνουμε όλες τις πόρτες κατάμουτρα. Τον
πετάμε έξω από την ζωή μας. Δεν θέλουμε να αναλάβουμε το κόστος της
φιλοξενίας, δηλαδή των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στο βίο μας.
Εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ δεν
αρνούνται μονάχα κάποιοι κακοί άνθρωποι της πόλης και εποχής εκείνης.
Όχι. Είναι πολύ εύκολο να πεις, «πόσο κακοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι, εάν
ήμουν εγώ θα του έδινε το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού μου…». Δεν είναι
αλήθεια. Είναι ψέματα. Γιατί ο Χριστός δεν σταμάτησε να ζητάει κατάλυμα
αιώνες τώρα στις ανθρώπινες ψυχές, και δεν ξέρω πόσοι από εμάς είμαστε
έτοιμοι και διατεθειμένοι να του το προσφέρουμε.
Κάθε συνάντηση με τον Θεό είναι μια κρίση, του τρόπου, των αντιλήψεων, των σκέψεων και λογισμών μας, ολάκερης της ζωής μας.
Συναισθηματικά φορτισμένοι μπορεί να λέμε μεγάλα λόγια, «αχ Χριστέ μου,
να γεννιόσουν μέσα μου…», αλλά δεν ξέρω κατά πόσο εσωτερικά είμαστε
έτοιμοι να τον υποδεχθούμε. Δεν φτάνει να προσκαλείς κάποιον στο σπίτι
σου, πρέπει να χάσεις κάτι από σένα, από την βόλεψη σου, για να τον
φιλοξενήσεις. Και μονάχα στο ποσοστό που είσαι έτοιμος να χάσεις μπορείς
να βρεις τον Χριστό.
