ΠΡΟΣΕΥΧΗ,Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Απόψε με πολύ χαρά δέχθηκα ένα μήνυμα που έλεγε, «πάτερ διάβασα το βιβλίο σας, και ξεκίνησα και πάλι να προσεύχομαι..». Όχι δε με κολακεύει, θα ήταν πολύ φτηνό και λίγο να μείνω σε αυτό, αλλά με συγκινεί. Διότι γνωρίζω από τα δικά μου παθήματα και αδιέξοδα πόσο μεγάλο δώρο είναι η προσευχή. Πόσο οξυγόνο μεταγγίζει στην ψυχή και καθαρότητα χαρίζεις στις σκέψεις μας. 

Είναι τόσο άδικο για τον εαυτό μας, να του αποστερούμε την προσευχή, να μην του δίνουμε την δυνατότητα να φεύγει από την φυλακή του νου και να κατεβαίνει στην ελευθερία της καρδιάς. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια μορφή αναπηρίας να μην γνωρίζεις ότι εκτός από νους και σώμα είσαι και πνεύμα. Ότι ο Θεός μέσα σου έβαλε μια άλλη διάσταση, μια δυνατότητα κοινωνίας με χώρους έξω από τις αισθήσεις. Πέρα από το έτσι και το αλλιώς. 
Ένας ολάκερος ουρανός ζει μέσα μας, ο οποίος ποτέ δεν χάνεται από σύννεφα και κακοκαιρίες. Έχει πάντα λιακάδα και πολύ φως. Θα μου πεις βέβαια, «μα πάτερ, τότε γιατι εγώ αισθάνομαι βαρυχειμωνιά στην ψυχή μου;» Μα γιατί ακριβώς ζούμε εγκλωβισμένοι στο επίπεδο του νου και μόνο. 

Ταυτίζουμε την αλήθεια της ύπαρξης μας, με αυτό που κάνουμε, αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε. Είμαστε όμως μόνο αυτό; Σαφέστατα όχι. Δεν είναι αυτή η εσώτερη αληθεια μας. Δεν είμαστε οι ρόλοι, οι σκέψεις και τα μεταβλητά συναισθήματα μας. Είμαστε κάτι πολύ βαθύτερο και περισσότερο. 

Και σε αυτό το βαθύτερο εαυτό μας μπορεί να μας οδηγήσει η προσευχή. Αυτή αποκαλύπτει το θεϊκό στοιχείο που ζει και υπάρχει μέσα μας. Αυτή την πνοή του Θεού που ποτέ δεν έφυγε και ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, αλλά μένει πάντα εκεί. Ώστε να μας θυμίζει από που ερχόμαστε και που πάμε. Γιατί όσο χώμα μυρίζουμε άλλο τόσο ουρανό κουβαλάμε μέσα μας. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, όσο κι αν λασπώνουν καθημερινά τα γόνατα μας..

π. ΛίΒυος