– Γέροντα, σήμερα ένα γεροντάκι δυσκολευόταν να ανεβή τις
σκάλες της εκκλησίας καί, ενώ περνούσαν πολλοί από κεί, κανένας δεν
πήγαινε να το βοηθήση.
– «Και ιερευς ιδών αυτόν
αντιπαρήλθε… και λευΐτης ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν». Έχουν δίκαιο… Δεν
ξέρουν…, δεν άκουσαν ποτέ το Ευαγγέλιο του καλού Σαμαρείτη!… Τί να πώ;
Αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αγαπάμε τους άλλους. Η αγάπη του εαυτού μας
νικά την αγάπη προς τον πλησίον μας, γι’ αυτό κινούμαστε έτσι. Όποιος
όμως αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους, δεν ζη σύμφωνα με
το πνεύμα του Ευαγγελίου. Και ο Χριστός, αν σκεφτόταν τον Εαυτό Του, θα
καθόταν στον Ουρανό· δεν θα ερχόταν στην γη να ταλαιπωρηθή, να σταυρωθή,
για να μας σώση.Σήμερα, λίγο-πολύ, στους περισσότερους ανθρώπους
υπάρχει φιλαυτία δεν υπάρχει το πνεύμα της θυσίας. Έχει μπή το πνεύμα:
«νά μην πάθω εγώ κακό». Ξέρετε πόσο πονάω, όταν βλέπω τί κόσμος
υπάρχει!…
Τώρα που ήμουν στο Νοσοκομείο , μια μέρα χρειάσθηκε να
σηκώσουν έναν άρρωστο κατάκοιτο, για να τον μεταφέρουν σε άλλο θάλαμο.
Ήταν ένας νοσοκόμος πού, ενώ αυτή ήταν η δουλειά του, δεν πήγε να
βοηθήση καθόλου. «Δεν μπορώ, μου πονάει η μέση», είπε με μια αδιαφορία!
Πά-πά, βλέπεις άνθρωπο απάνθρωπο! Και να δής, μια νοσοκόμα, που είχε δύο
παιδάκια και περίμενε και τρίτο, ζορίστηκε η καημένη μαζί με μια άλλη
και τον σήκωσαν. Τον εαυτό της δεν τον σκέφθηκε καθόλου. Ξέχασε ότι ήταν
σε τέτοια κατάσταση κι έτρεξε να βοηθήση τον άρρωστο!
Όταν βλέπω έναν άνθρωπο να δυσκολεύεται, να μην έχη
κουράγιο και να γίνεται θυσία, για να εξυπηρετήση τους άλλους, ξέρετε τί
χαρά μου δίνει; Ώ, μεγάλη χαρά! Η καρδιά μου σκιρτάει. Νιώθω να έχω
συγγένεια μαζί του, γιατί και αυτός έχει συγγένεια με τον Θεό.
Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου 