Και ο τρόπος ήταν να κατέβει στη γη ο ίδιος ο Υιός του Θεού, χωρίς όμως να χωριστεί από τον Πατέρα του, να ντυθεί πραγματικά την ανθρώπινη σάρκα, να λάβει την ανθρώπινη ψυχή, να γίνει δηλαδή πραγματικός άνθρωπος, χωρίς να παύει να είναι ταυτόχρονα και Θεός. Μ’ αυτό το σώμα και τις δυνάμεις αυτής της ανθρώπινης ψυχής να εκπληρώσει το νόμο του Θεού, πράγμα που ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορούσε να το κάνει, εξαιτίας της διαφθοράς που προκάλεσε μέσα του η αμαρτία. Να δώσει τον εαυτό του θυσία για τον άνθρωπο, να πεθάνει στην ατιμία, να αναστηθεί εκ νεκρών και να βάλει έτσι την αρχή της αναστάσεως, από το θάνατο στην αιώνια ζωή, για όλους που θα ακολουθούσαν στη συνέχεια τη δική του οδό.
Αλλά πως ο Κύριος με τον θάνατό του έσωσε από τον θάνατο όλους τους ανθρώπους, αν οι άνθρωποι που ζούσαν πριν η μετά δεν υπήρχαν τότε στη γη η ήδη είχαν πεθάνει; Πως, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να εξαγοράσει τον αιχμάλωτο αφού ούτε ο αιχμάλωτος δεν υπάρχει; Σε τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να ακολουθούμε την κοινή ανθρώπινη λογική, αλλά να σκεφτόμαστε πνευματικά, όπως ταιριάζει στους πιστούς.
Ήδη στην αρχή ο Θεός γνώριζε όλους τους ανθρώπους που θα ζούσαν στη γη, όπως και τις αμαρτίες τους, παρ’ ότι ούτε οι άνθρωποι ούτε οι αμαρτίες τους ακόμη υπήρχαν. Και αυτό σημαίνει, ότι και εσένα σε γνώριζε ο Θεός όπως και όλους τους άλλους που ζούν τώρα πάνω στη γη. Τότε και για σένα και για όλους τους σύγχρονούς σου ανθρώπους έχυσε ο Υιός του Θεού το Αίμα του. Τότε και εσένα έσωσε ο Θεάνθρωπος από τον αιώνιο θάνατο και την καταδίκη για τις αμαρτίες σου.
Εσύ χρειάζεται να έχεις πίστη και αρετή. Το έργο αυτό της σωτηρίας σου ο Κύριος ήδη το έχει κάνει και το έργο αυτό είναι υπερφυσικό. Είναι το έργο της άπειρης αγάπης και της παντοδυναμίας του Θεού. Και επειδή το έργο αυτό είναι υπερφυσικό, γι’ αυτό απαιτεί πίστη και υπακοή. Λέω υπακοή γιατί ο Σωτήρας μας και Θεός ζητάει από μας έργα σύμφωνα με την καινούργια μας κατάσταση, η οποία είναι η κατάσταση υιοθεσίας. Οι βασιλιάδες, όταν εξαγοράζουν τους αιχμαλώτους, δεν το κάνουν για να συνεχίσουν μετά αυτοί να κάνουν την ίδια δουλειά που έκαναν όταν ήταν δούλοι, αλλά να υπηρετούν τον αυτοκράτορα και τους υπηκόους του.
Κύριε! Δώσε μου πάλι να αναπαυτώ στους κόλπους της δικής σου αγάπης, όπως παλαιότερα. Από την πείρα μου, Θεέ μου, γνωρίζω πόσο γλυκό και ευχάριστο είναι να έχει κανείς την αγάπη σου. Μικρό παιδί δεν παρηγορείται τόσο στην αγκαλιά της μάνας του, όσο παρηγορούνται με την αγάπη σου, αυτοί που είναι άξιοι αυτής της αγάπης. Η αγάπη Σου ανακουφίζει από κάθε πόνο, φέρνει ειρήνη, είναι γεμάτη ανέκφραστη χαρά και προστατεύει από κάθε εχθρό ορατό και αόρατο.
Αυτός που έχει την αγάπη Σου δεν φοβάται κανέναν, ακόμα και αν τον απειλεί όλος ο κόσμος. Όταν δεν έχω Εσένα, στενοχωριέμαι και θλίβομαι· η ψυχή ανησυχεί και ταράζεται, η καρδιά πονά και συντρίβεται. Δεν είμαι ο εαυτός μου, νιώθω χαμένος και μόνος. Μισώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Ο όμορφος αυτός κόσμος, το έργο των δικών σου χεριών, σαν να μην υπάρχει για μένα. Τον κοιτάζω και δεν με ευχαριστεί η ομορφιά του, ο νούς μου δεν αρπάζεται και δεν υψώνεται σε Σένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης, που φωτίζει κάθε άνθρωπο. Μένω μόνος –χωρίς Εσένα και εκτός της δικής Σου δημιουργίας.
Αλλά όταν βρίσκομαι στους κόλπους της δικής Σου αγάπης, τότε είσαι μαζί μου, Δημιουργέ των πάντων, και μαζί σου όλοι οι άγγελοι, όλοι οι άνθρωποι, που η αγάπη τους κάνει όλους δικούς μου φίλους και αδελφούς, και όλος ο κόσμος, ορατός και αόρατος. Τότε όλος ο κόσμος, το σπίτι σου, όπου Εσύ κατοικείς, γίνεται και δικός μου. Γιατί τότε γίνομαι υιός Σου και η περιουσία του Πατέρα ανήκει και στον υιό.
