Ἀρχιμ. Παῦλος Παπαδόπουλος
Νά ἔχεις εὐγνωμοσύνη γιά τό πιάτο φαγητοῦ πού ἔχεις, γιά τόν ἄνθρωπο πού σέ νοιάζεται, γιά τήν δουλειά πού ἔχεις.
Νά ἔχεις εὐγνωμοσύνη γιά ὅλα αὐτά πού ἴσως εἶναι «μικρά» ἀλλά τά ἔχεις. Φαντάσου νά μήν τά εἶχες κι αὐτά…
Εἶναι
μεγάλη ἀρετή τό νά ἔχεις εὐγνωμοσύνη κι ἄς μήν σοῦ πᾶνε ὅλα καλά καί
ἰδανικά. Σίγουρα ὑπάρχουν καί καλύτερα, σίγουρα ὅμως ὑπάρχουν καί
χειρότερα.
Μήν
πέσεις στήν παγίδα νά συγκρίνεις τήν ζωή σου μέ ἄλλες ζωές ἀνθρώπων
(πού θεωρεῖς πετυχημένους) πέφτοντας στήν ἀχαριστία γιά αὐτά πού ἤδη
ἔχεις στήν ζωή σου.
Νά προσπαθεῖς γιά τό καλύτερο, ὅμως μέ πνεῦμα ταπείνωσης καί ἁπλότητας, χωρίς ἐμμονές καί ὑστερίες.
Χαμογέλα μέ εὐγνωμοσύνη στόν Θεό πού ἐπέτρεψε νά ἔχεις αὐτά πού ἔχεις ἤ στερεῖσαι αὐτά πού ποθεῖς.
Ξέρει
ὁ Θεός τί ἐπιτρέπει στήν ζωή μας. Σίγουρα παίζει ρόλο καί ἡ δική μας
προσπάθεια καί ἱκανότητα ἀλλά σίγουρα παίζει ρόλο καί ἡ Θεία Πρόνοια.
Διά
τῆς εὐγνωμοσύνης θά βροῦμε καί τήν εἰρήνη, διότι ἡ εἰρήνη θανατώνεται
μέ τήν ἀχαριστία μας πού γεννᾶ τήν γκρίνια καί τά παράπονα κι ἔτσι
δυστυχῶς ἐπικρατεῖ στήν ψυχή μας ταραχή.
Ὁ
ἐγωιστής ἄνθρωπος πάντα λέγει «γιατί», παραπονιέται. Θεωρεῖ ὅτι ἀξίζει
πάντα περισσότερα. Δέν ἡσυχάζει ποτέ. Ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους,
ἀναζητᾶ τήν ἀναγνώριση καί τήν ἐπίγεια δόξα.
Ἀπό τήν ἄλλη, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ λέγει εὔκολα «εὐχαριστῶ».
Εὐχαριστῶ
στίς χαρές, εὐχαριστῶ στίς λύπες. Ἡσυχάζει, εἰρηνεύει καί στά εὐχάριστα
καί στά δυσάρεστα καί στήν ἐπιτυχία καί στήν ἀποτυχία.
Ὄχι
γιατί εἶναι ἀναίσθητος ἀλλά γιατί ἡ καρδιά του εἶναι στραμμένη στά
ἔσχατά του. Ἔτσι οἱ προτεραιότητες τῆς ζωῆς του τοποθετοῦνται ὀρθά.
