του πατρός Ιωάννη Παπαδημητρίου
Μάλωσες με έναν άνθρωπο και είπες λόγια σκληρά, κοφτερά σαν μαχαίρι δίστομο και τότε είναι που οι τύψεις σε οδηγούν στην πόρτα του εξομολόγου…..
Πραγματικά λυπάσαι και εξαγορεύεσαι το λάθος σου στο πετραχείλι του πνευματικού και ενώ λαμβάνεις την συγχώρεση συμβαίνει το εξής περίεργο:
Παρότι φεύγεις αναπαυμένος εν τούτοις δεν νοιώθεις και πολύ διαφορετικά….
Εξακολουθείς να αισθάνεσαι την ίδια απέχθεια προς εκείνον….
Δεν άλλαξε το βλέμμα της ψυχή σου….
Γιατί αναρωτιέσαι αφού ζήτησα συγνώμη απ’ τον Θεό (ακόμα ακόμα κι από τον ίδιον τον άνθρωπο);
Στο
μυστήριο της εξομολογήσεως ναι συγχωρείται η αμαρτία που έγινε αλλά δεν
θεραπεύεται το πάθος που είναι η αιτία της «μόλυνσης»…..
Το θέμα δεν είναι τα χείλη να ζητήσουν την συγνώμη (που εδώ που τα λέμε μερικά δυσκολεύονται κι αυτήν να πούνε ακόμα) αλλά να θεραπευτεί η πάσχουσα καρδιά από την οποία ήδη προβάλλουν σαν φύλλα δηλητηριώδους κισσού λόγια (μα και βλέμματα) φαρμακερά …..
Η μετάνοια είναι αυτή που συμβάλλει στη θεραπεία….
Και αυτή προϋποθέτει αγάπη Σταυρική και μπόλικη Χάρη από τον Θεό!
Θέλει πολύ αγώνα και μεράκι η χριστιανική ζωή του ανθρώπου…..
Μπορούμε να ‘’ντοπάρουμε’’ με όσες εξομολογήσεις και συζητήσεις με Γεροντάδες θέλουμε την ύπαρξη μας αλλά εάν δεν αποφασίσουμε αληθινά να αλλάξουμε παίρνοντας την ανήφορα (Γολγοθά) θα ζούμε διαρκώς(και οι γύρω μας) σε έναν φαύλο κύκλο…..
