αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Ξεχάσαμε να ζούμε προσευχητικά.
Δεν προσευχόμαστε όπως πρέπει, όσο πρέπει.
Η ζωή μας χρειάζεται να μοσχοβολά προσευχή.
Προσευχή στην κοινή λατρεία, προσευχή κατ’ιδίαν.
Χωρίς προσευχή ο αγώνας μας θα παρεκκλίνει, θα διαστρεβλώνεται, θα ασφυκτιά. Μέσα από την προσευχή ανασαίνουμε πνευματικά.
Μπορεί
να μιλάμε για τον Θεό, να μελετούμε τον λόγο Του, να κάνουμε διάφορες
δραστηριότητες μέσα στην Εκκλησία Του, όμως χωρίς προσευχή μένουμε
λειψοί.
Να αφιερώνουμε λοιπόν προσωπικό χρόνο για να βρισκόμαστε με τον Θεό.
Εμείς κι Αυτός.
Χωρίς περισπασμούς.
Να λέμε ήσυχα και σταθερά την «ευχή».
Κι όσο αφηνόμαστε, τόσο θα ειρηνεύουμε.
Κι όσο ειρηνεύουμε, τόσο θα αποκτούμε διαύγεια πνεύματος.
Κι
έτσι θα καταλαβαίνουμε καλύτερα τα του Θεού. Θα ωριμάζουμε πνευματικά.
Θα αντιλαμβανόμαστε το ποιοι είμαστε και ποιοι μπορούμε να γίνουμε. Θα
μετανοούμε βαθύτερα…
Η προσευχή είναι ανάγκη της ψυχής.
Χωρίς αυτήν, η ψυχή λιμοκτονεί και στο τέλος πεθαίνει πνευματικά.
Όπως
το σώμα θέλει τροφές για να συντηρηθεί και να ακμάσει, έτσι και η ψυχή
θέλει προσευχή για να ξεκουραστεί, να ψηλώσει, να αγιάσει.
Πολλές
φορές ο άνθρωποι ζητούν τις προσευχές των ιερέων. Και οι ιερείς σαν
πατέρες θα τις κάνουν. Όμως αυτοί οι άνθρωποι που ζητούν τις προσευχές
από τους άλλους, οι ίδιοι προσεύχονται; άραγε πέφτουν στα γόνατα
λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»;
Καλό είναι να ζητάμε να προσεύχονται και άλλοι για εμάς, όμως το πρώτιστο είναι να προσευχόμαστε εμείς οι ίδιοι.
Χωρίς
προσωπική αφιέρωση χρόνου στην προσευχή, θα παραμένουμε ακοινώνητοι με
μεγάλων δωρεών που αποκαλύπτονται εκείνες τις στιγμές.
Όχι βιαστικές προσευχές…
Να βιαζόμαστε να αρχίσουμε την προσευχή μας, όχι να την τελειώσουμε.
