«Ονειρεύομαι ένα σχολείο που θα έχει κέντρο το πρόσωπο του μαθητή και της μαθήτριας κι όχι το μυαλό τους. Που θα του αποκαλύπτει την αλήθεια για τον Θεό, για τον άνθρωπο, για τον κόσμο.
Ένα σχολείο που θα του φανερώνει το μυστήριο του ανθρώπου. Θα τον βοηθά να προβληματίζεται. Να προσπαθεί να τον ακούει. Να έχει την τόλμη και τον ρεαλισμό να του εξηγήσει αυτό που ούτε οι άθεοι μπορούν να αρνηθούν, ότι ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό είναι ένα σκουπίδι. Και να ξέρει ότι μαζί με τον Θεό, θα γίνει ένας κατά χάριν θεός.
Ονειρεύομαι μια Παιδεία που να εμπνέει τον άνθρωπο, τον μαθητή, ένα σχολείο που θα ασχολείται με τους μαθητές του. Που θα σκύβει με αγάπη στον καθένα, που θα ακούει την κραυγή του κάθε μαθητού που του φωνάζει «πρόσεξέ με».
Ονειρεύομαι το σχολείο που – το προσπάθησα και διεπίστωσα ότι – και με αυτές τις άθλιες συνθήκες μπορεί να λειτουργήσει.
Ονειρεύομαι μια Παιδεία για τη ζωή. Μια Παιδεία που να προσφέρει ζωή και όχι θάνατο»
