Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
Συνέχισε νά προσπαθεῖς…
Σέ καιρό πειρασμοῦ μήν ἀφήνεις τή θέση σου, μή λιποτακτήσεις, μήν θελήσεις νά δείξεις τοῦ ἄλλου τό σφάλμα…
Καί τώρα πού νικήθηκες καί ἔπεσες μία φορά, νά εἶσαι ἄγρυπνος στό ἑξῆς σέ αὐτό τό πάθος.
Διότι
ὁ πειρασμός πάντοτε στέκει πλάι σου καί σ’ ὅποιον πόλεμο νικήθηκε μία
φορά, καί ἑκατό χρόνια νά περάσουν μόλις ἔλθει ὁ ἄνθρωπος σ’ ἐκεῖνο τό
πράγμα, πού νικήθηκε τήν πρώτη φορά, ἀμέσως τόν ρίχνει καί πάλι.
Γι’ αὐτό λέω σέ σένα καί σ’ ὅλους τούς ἀδελφούς, ὅτι σέ κάθε πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ πρέπει νά βγεῖς νικητής. Ἤ νά πεθάνεις στόν ἀγώνα ἤ μέ τόν Θεό νά νικήσεις. Ἄλλος δρόμος δέν ὑπάρχει.
Σέ καιρό πειρασμοῦ μήν ἀφήνεις τή θέση σου, μή λιποτακτήσεις, μή
θελήσεις νά δείξεις τοῦ ἄλλου τό σφάλμα, μή ζητήσεις τό δίκαιο ἀλλά
σιωπώντας μέχρι θανάτου νά περάσεις τόν πειρασμόν καί τήν ταραχή.
Καί,
ἀφοῦ περάσει ὁ πειρασμός καί γίνει τέλεια εἰρήνη εἴτε Γέροντας εἶσαι
εἴτε ὑποτακτικός, τότε δεῖξε χωρίς πάθος τή ζημία καί τήν ὠφέλεια.
Καί ἔτσι οἰκοδομεῖται ἡ ἀρετή. Ὅλοι οἱ πειρασμοί καί οἱ θλίψεις θέλουν ὑπομονή, καί αὐτή εἶναι ἡ νίκη τους.
Σημείωσε
τά ὀνόματα ὅσων ὑπέμειναν ἕως θανάτου σέ καιρό πειρασμοῦ, πού γίνεται
στό στόμα τό σάλιο τους αἷμα γιά νά μή μιλήσουν. Αὐτούς νά τούς ἔχεις σέ
μεγάλη εὐλάβεια καί νά τούς τιμᾶς ὡς Μάρτυρες, ὡς Ὁμολογητές.
Αὐτούς, ἐγώ ἀγαπῶ, καί γι’ αὐτούς ὀφείλω νά χύνω κάθε ἡμέρα καί τήν τελευταία ρανίδα μου ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ. Διότι τόν βλέπεις ὅτι ὑπομένοντας προτιμᾶ μύριους θανάτους, παρά νά βγάλει ἀπό τό στόμα του λόγο ψυχρό.
Καί,
ὅταν τόν πνίγουν οἱ ἄνθρωποι, τόν πνίγει τό δίκαιο, τόν πνίγει καί ὁ
ἐσωτερικός λογισμός καί αὐτός μαχόμενος ἀτονεῖ καί πέφτει σάν νεκρός καί
συνεχίζει νά μάχεται νοερά μέ τόν πειρασμόν καί παίρνει ὅλα τά βάρη
ἐπάνω του πονώντας καί στενάζοντας ὡς φταίχτης.
Λοιπόν τίποτε ἄλλο δέν ἐπιθυμῶ καί τόσο πολύ ἀγαπῶ, ὅσο νά ἀκούω ὅτι κάνετε ὑπομονή στούς πειρασμούς.
Ἐπειδή
ὁ Θεός, ὡς Ὄν αὐτοδόξαστο, δέν χρειάζεται τήν ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου.
Χαίρεται ὅμως καί ἀγαπᾶ, ὅταν γιά τήν ἀγάπη Του μαρτυροῦμε καί πάσχουμε.
Γι’ αὐτό καί μᾶς στεφανώνει ὡς ἀθλητές, μᾶς χαρίζει πλούσια τή χάρη
Του.
Ἤθελα
νά κάνω τρεῖς λόγους, ἤ καί βιβλία, πού τό ἕνα νά περιέχει μόνον αὐτό:
Ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μηδέν καί διαρκῶς νά φωνάζω ὅτι εἶμαι μηδέν.
Τό ἄλλο νά γράφει: Ὅτι σέ ὅλα εἶναι ὁ Θεός αὐτοδόξαστος. Καί τό τρίτο: Νά ἔχεις σέ ὅλα ὑπομονή μέχρι θανάτου.
Κι
ἄν εἶσαι νέος, κι ἄν γέρασες, κι ἄν ἀγωνίσθηκες πολλά χρόνια, ἐάν δέν
κάνεις ὑπομονή μέχρι νά βγεῖ ἡ ψυχή σου, σάν κουρέλι θεωροῦνται τά ἔργα
σου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Λοιπόν γνώριζε τόν ἑαυτό σου ὅτι εἶσαι μηδέν. Αὐτή εἶναι ἡ ὕπαρξή σου, μηδέν. Ἡ καταγωγή σου εἶναι ὁ πηλός, καί ἡ ζωτική δύναμή σου εἶναι ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ. Ὅλα λοιπόν εἶναι τοῦ Θεοῦ.
Γνώριζε τόν ἑαυτό σου ὅτι εἶσαι μηδέν καί ἔχε ὑπομονή στούς πειρασμούς, γιά νά ἀπαλλαγεῖς ἀπ’ αὐτούς, καί νά γίνεις θεός κατά χάριν γιατί εἶσαι ἡ πνοή, τό ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ.
