π.Ανδρέας Θεμιστοκλέους
Ποιος είσαι;
Γιατί μιλάς σε μένα;
Γιατί τώρα;
Εδώ γείτονες ένα καλημέρα, και πέρα απ αυτό κανείς δε μιλάει.
Κανείς τον πόνο του άλλου δε κοιτάει. Δε νοιάζεται και δεν χαλά τη μέρα του για κάποιον που πονάει.
Γλυκός μου φαίνεσαι….. Θυμήθηκα!
Πάνε κάποιες μέρες τώρα «ώ γλυκύ μου έαρ γλυκύτατο μου τέκνον»
Είναι δυνατόν! Όχι! Όχι! Γιατί μιλάς σε μένα; Γιατί τώρα; Ποιος είσαι τέλος πάντων;
Ξαφνικά ένας χείμαρρος από μέσα μου πηδάει. Τι κλάμα κι αυτό!
Σπάραξα απ το κλάμα! Ίσως τα λόγια σου, η εικόνα που σχημάτισα στο νου για σένα.
Δεν ξέρω. Ένα ξέρω, πως ο χείμαρρος τα πήρε όλα, τα ανακάτεψε, έφερε μνήμες και θύμησες παλιές και όχι μόνο. Αυτές με πόνεσαν, ξανά ξανά στο κλάμα.
Παιδί του Θεού εγώ! Κάποιο λάθος κάνεις!
Εμένα η ζωή μου δεν είναι καλή, και ξαφνικά εμφανίζεσαι σύ κι αναρωτιέμαι γιατί μιλάς σε μένα και γιατί τώρα;
Αχ μάνα μου πες μου ποιος είναι αυτός, εσύ ίσως τον ξέρεις.
Έλα πατέρα μίλα μου πες μου γι αυτόν ποιος είναι. Άγγελος μήπως, είναι ψέμα!
Βαρέθηκα, κουράστηκα, σε τούτη τη γη το ψέμα.
Τόση αγάπη, τόσο φώς, τόση ελπίδα, δεν έχω δει ποτέ σ αυτή μου τη πατρίδα.
Χριστέ σου άνοιξα! Εσύ εδώ! Πως και γιατί δεν ξέρω!
Σ ευχαριστώ όμως πραγματικά για όλα σου τα δώρα!
