Συμπαθητικό απλοϊκό γεροντάκι είχε πάει πριν χρόνια στην
Αθήνα από το χωριό του, για να μείνει με την οικογένεια του γιου του,
όταν η σύντροφος της ζωής του πέθανε και έμεινε μόνος.
Συνηθισμένος να ξυπνάει ξημερώματα για
να πηγαίνει στα χωράφια και στα «ζωντανά» του, δεν τον χωρούσε το
διαμέρισμα και, με κάποιες γνωριμίες του γιου του, κατάφερε να πιάσει
δουλειά ως κηπουρός στον περιβάλλοντα χώρο μεγάλου ιδρύματος.
Μαθημένος να συμπεριφέρεται με τον δικό του καλοκάγαθο και αυθόρμητο
τρόπο, προβληματίστηκε βλέποντας να περνάνε δίπλα του τόσοι άνθρωποι
κάθε πρωί, χωρίς να του λέει κανένας «καλημέρα»! Τη μεγάλη μάλιστα
απορία του αυτή, την μετέφερε και στον διευθυντή του ιδρύματος. Πώς
γίνεται δηλαδή οι άνθρωποι να αγνοούν τόσο «παγερά» ο ένας τον άλλον,
και να μη λένε ούτε μια καλημέρα! Και, με την απλοϊκότητά που τον
διέκρινε, δήλωσε αποφασιστικά «εγώ κύριε διευθυντά θα τους μάθω να μου
τη λένε την καλημέρα»!
Και έτσι, από το άλλο κιόλας πρωί, άρχισε πρώτος αυτός να λέει
«καλημέρα» δυνατά, καθαρά και με χαμόγελο, σε όποιον περνούσε δίπλα του.
«Καλημέρα αφέντη! Καλημέρα παλληκάρι! Καλημέρα κυρά!»
Τις πρώτες μέρες, η καλημέρα του ξάφνιαζε τους περαστικούς, που
γύρναγαν και τον κοίταγαν με περιέργεια και απορία. Ο κηπουρός όμως
συνέχισε την ίδια τακτική, ώσπου άρχισαν και οι άλλοι να του απαντούν
και να του λένε «καλημέρα» στο πέρασμά τους, μέχρι που δημιουργήθηκε μια
«ντε φάκτο» θα έλεγες, σιωπηλή συμφωνία ανάμεσά τους, ότι δεν γίνεται
βρε αδερφέ να περνάς δίπλα από έναν συνάνθρωπό σου, πρωί πρωί, χωρίς να
τον καλημερίζεις…!
Η ιστορία αυτή, που είναι 100% αληθινή, φέρνει στην επιφάνεια τη
θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις σχέσεις των ανθρώπων στις μεγάλες
πόλεις. Άνθρωποι που ζουν ακόμη και στην ίδια πολυκατοικία, που τους
χωρίζει ένας τοίχος 30 εκατοστών, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Δεν
ξέρουν τα ονόματά τους. Δεν ανταλλάσσουν μια τυπική επίσκεψη. Σημεία των
καιρών η αδιαφορία και η έλλειψη ψυχικής επαφής ανάμεσά μας.
Ας βγούμε λοιπόν κάποτε από την απομόνωσή μας, και ας σπάσουμε τον
πάγο. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον! Χρειαζόμαστε τη ζεστασιά της
φιλικής ματιάς και τη βοήθεια του διπλανού μας σε ώρα ανάγκης, όπως κι
εκείνος τη δική μας. Είναι η ώρα να σκίσουμε τα πέπλα της σιωπής και να
φωτίσουμε το σκοτάδι της αδιαφορίας που μας χωρίζει.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει σε κοινωνίες και όχι μόνος. Ακόμη και
τα άγρια θηρία στη ζούγκλα ζουν κατά αγέλες. Γιατί όχι και οι άνθρωποι;
Ένα χαμόγελο, δεν λύνει σίγουρα όλα τα προβλήματα. Κάνει όμως τη ζωή
λιγότερο δύσκολη, πιο ευχάριστη και την καρδιά ζεστή, όταν νοιώσουμε ότι
μας τυλίγει η φιλία και η ανθρωπιά των συνανθρώπων μας.
Ο μπαρμπα-Μήτσος, ας τον βαφτίσουμε έτσι (γιατί… τι σημασία έχει κι
αν λεγόταν Πέτρος, Θανάσης, Βασίλης ή Αριστείδης), μας έδειξε τον τρόπο.
Ας αρχίσουμε από σήμερα με την «καλημέρα». Την χαμογελαστή καλημέρα του
Θεού!
Καλημέρα λοιπόν, φίλοι αναγνώστες! Καλημέρα μπαρμπα-Μήτσο! Σ’
ευχαριστούμε που μας δίδαξες πόσο απλά και ανέξοδα μπορούμε να δώσουμε
στον συνάνθρωπό μας λίγη χαρά, με το να τον βοηθήσουμε να νοιώσει ότι
δεν είναι μόνος σε τούτη την κοινωνία! Τη χαρά, που είναι το μόνο ίσως
πράγμα στη ζωή μας το οποίο, όταν το μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται…!
